Po zajęciu Mandżurii, japońska armia musiała stworzyć system kontrolowania i patrolowania rozległych obszarów jakie przejęła. Szczególne znaczenie miało patrolowanie linii kolejowych. Z myślą o tym zadaniu powstały gąsienicowo-kolejowe tankietki/transportery opancerzone Type 95 So-Ki.
Prace nad pojazdem ruszyły po 1934 roku, a pierwsze egzemplarze wyprodukowano w 1935 roku. Pojazdy w pewnym zakresie powstały w oparciu o ogólny projekt czołgów lekkich Type 95 Ha-Go, z których zapożyczono fragmenty wózków podwozia oraz konfigurację techniczną kadłuba. Od czołgu nowy transporter oznaczony jako Type 95 So-Ki różnił się ponadto konstrukcją kadłuba z dużym przedziałem bojowym mieszczącym oprócz kierowcy-dowódcy, 5 pasażerów.
So-Ki miał 4,9 m długości, 2,56 m szerokości oraz 2,43 m wysokości na gąsienicach i 2,54 m na szynach. Masa wynosiła 8,7 tony. Silnik o mocy 84 KM zapewniał prędkość maksymalną 72 km/h na torach i 30 km/h na drodze. Pancerz miał grubość 6 mm na kadłubie oraz 8 mm na wieżyczce obserwacyjnej. Aby umożliwić załodze prowadzeni ognia, kadłub wyposażono w liczne otwory strzelnicze, z których mogła korzystać załoga.
Nie wiadomo ile pojazdów tego typu powstało, ale do 1943 roku według różnych źródeł mogło to być około 121-135 egzemplarzy. Wszystkie trafiły do Mandżurii, Chin oraz Birmy, gdzie wykorzystywano je do zadań patrolowych oraz holowania ładunków. Ze względu na to, że pojazdy te nie posiadały własnego uzbrojenia, klasyfikowano je jako pojazdy inżynieryjne, a nie bojowe. Mechanizm chowania i opuszczania kół do jazdy po torach skonstruowano tak, że możliwe było zmienienie trybu jazdy w ciągu zaledwie kilku minut i to bez wychodzenia z pojazdu. Można się też spotkać z informacją, że podwozie do jazdy po torach było tak skonstruowane, że można było je szybko dostosować do jazdy po torach o różnym rozstawie szyn.
Z racji swojej pomocniczej roli, Type 95 So-Ki nie odgrywały znaczącej roli w prowadzeniu działań bojowych, ale mimo to zapewniały duże wsparcie w działaniach patrolowych, głównie z powodu swojej mobilności oraz opancerzenia, ponieważ oddziały partyzanckie działające w Chinach pozbawione były broni przeciwpancernej zdolnej do szybkiego unieszkodliwienia pojazdów tego typu.
Pomimo zakończenia produkcji w 1943 roku, pojazdy te wykorzystywano do końca wojny. Pewną ich liczbę zdobyły oddziały chińskie, które wykorzystywały zdobyczne pojazdy jeszcze w trakcie wojny domowej. Po jednym egzemplarzu zdobył Związek Radziecki i Amerykanie. Oba kraje poddały pojazdy badaniom. Do naszych czasów przetrwało kilka egzemplarzy, które znajdują się obecnie w muzeach, m.in. w Kubince.
