Zaprojektowany w 1953 roku lekki śmigłowiec Sud-Ouest Djinn był pierwszym, zaprojektowanym całkowicie we Francji śmigłowcem, który wszedł do produkcji seryjnej. Maszyna ta była była również pierwszym na świecie seryjnie produkowanym śmigłowcem, w którym wirnik obracał się za pomocą zamontowanych na końcach łopat dysz.
W 1947 roku francuska firma Sud-Ouest opracowała eksperymentalny, prototypowy śmigłowiec Sud-Ouest Ariel. Maszyna wyróżniała się oryginalnym napędem, który zasilał specjalne dysze zamontowane na końcach łopat, które obracały wirnikiem (a nie przez wał, jak w tradycyjnych śmigłowcach). Doświadczenia z prób Ariela były na tyle udane, że inżynierowie firmy podjęli decyzję o rozpoczęciu prac nad kolejnym śmigłowcem, który miał wejść do eksploatacji.
Sud-Ouest Djinn (fot. Alan Wilson)
Prace nad maszyną zaowocowały powstaniem prototypu, który wzbił się w powietrze 2 stycznia 1953 roku i otrzymał nazwę Sud-Ouest S.O.1221 Djinn. Prototyp miał bardzo prostą konstrukcję w postaci szkieletu, z pojedynczym fotelem dla pilota z przodu. Jego stanowisko nie było niczym osłonięte, dopiero w egzemplarzach produkcyjnych pojawiła się przeszklona osłona. Pozbawiony elektroniki silnik, znajdował się za stanowiskiem pilota, a odpalany był ręcznie za pomocą dźwigni. Dzięki dyszom na wirnikach, maszyna nie posiadała wirnika ogonowego.
Już na etapie prób, Djinnem zainteresowała się francuska armia, która po dopracowaniu prototypu zamówiła 22 śmigłowce w wersji przedprodukcyjnej, a następnie po wewnętrznych próbach zamówiono kolejnych 100 maszyn seryjnych. Ponadto 6 śmigłowców zakupiła armia RFN, a trzy maszyny trafiły do USA, gdzie wykorzystano je do prób napędu. Pewną liczbę śmigłowców sprzedano na rynek cywilny.
Sud-Ouest Djinn (fot. Aeroprints.com)
Djinn był niewielką maszyną, mającą zaledwie 5,3 m długości, a rozpiętość łopat wirnika wynosiła 11 m. Masa pustego śmigłowca wynosiła 360 kg, a maksymalna masa startowa 800 kg. Napęd zapewniał jeden silnik Turbomeca Palouste IV o mocy 240 KM. Zapewniał on prędkość maksymalną 130 km/h i zasięg 220 km. Oficjalny maksymalny pułap lotu wynosił 3000 m, ale podczas prób, prototyp wzbił się na wysokość 4789 m, ustanawiając tym samym rekord wysokości dla lekkich śmigłowców.
Maszyny te wykorzystywano do różnych zadań łącznikowych, transportowych, rozpoznawczych oraz medycznych (oprócz pilota, taka maszyna mogła zabrać dwóch rannych na noszach). Chociaż Djinn był bardzo udaną maszyną jak na tamte lata, szybko ustąpił miejsca tradycyjnym śmigłowcom Aérospatiale Alouette II. Część maszyn wojskowych trafiła następnie w cywilne ręce i była eksploatowana przez dłuższy czas.