Góry lodowe bardzo przeszkadzają w pływaniu w rejonie morza arktycznego. Jest to tak uciążliwy problem, że czasami trzeba taką górę lodową po prostu przepchnąć w inne miejsce. Tak jak na tym zdjęciu z 29 grudnia 1965 roku, na którym 3 lodołamacze należące do US Navy przepychają duży blok lodu blokujący kanał prowadzący do stacji badawczej McMurdo na Antarktydzie.
Lodołamacze USCGS Burton Island, USCGS Atka i USCGS Glacier przepychające górę lodową w rejonie stacji McMurdo, 29 grudnia 1965 roku
Widoczne na zdjęciu statki to USCGS Burton Island, USCGS Atka i USCGS Glacier. Okręty te należały do typu Wind, serii 8 lodołamaczy budowanych od lat 40.. Wykorzystywano je w USA i Kanadzie. Jednostki miały wyporność około 6500 ton, długość 82 metrów a napęd stanowił silnik diesla o mocy 12 000 KM. Maksymalna prędkość wynosiła 13,4 węzła. Załogę stanowiło 219 marynarzy.
Lodołamacze początkowo miały własne uzbrojenie w postaci kilku karabinów maszynowych i lekkich działek przeciwlotniczych. Dodatkowo mogły przewozić wodnosamolot Grumman J2F Duck. Koszt budowy jednostek tego typu wynosił około 9 880 000 dolarów za sztukę, a przewidywana żywotność 20 lat. Jak widać, jednostki wytrzymały znacznie dłużej.
USCGC Burton Island
USCGS Burton Island – stępkę pod okręt położono 15 marca 1946 roku, wodowanie nastąpiło 30 kwietnia 1946 roku. Lodołamacz wycofano z eksploatacji 15 grudnia 1966 roku.
USCGS Atka – stępkę pod okręt położono 20 lipca 1942 roku, wodowanie nastąpiło 8 marca 1943 roku. Lodołamacz wycofano z eksploatacji 31 maja 1974 roku. W latach 1945-1949 jednostka służyła w Radzickiej flocie jako Admirał Makarow (od twórcy lodołamacza Jermak)
USCGS Glacier – stępkę pod okręt położono 3 sierpnia 1953 roku, wodowanie nastąpiło 27 sierpnia 1954 roku. Lodołamacz wycofano z eksploatacji 7 lipca 1987 roku. Złomowanie rozpoczęto dopiero w 2012 roku. Jednostka nieco różniła się od pozostałych i uznawana jest za lodołamacz typu Improved Wind.
USCGS Glacier podczas podchodzenia do bazy McMurdo
Baza McMurdo
Stacja naukowo-badawcza McMurdo, to amerykańska baza naukowa uruchomiona 16 lutego 1956 roku na Antarktydzie – dokładnie na południowym wybrzeżu Wyspy Rossa na Morzu Rossa. W latach 1962-1972 w stacji działała mała elektrownia nuklearna. Obecnie jest to jedna z największych baz w regionie, wyposażona w przystań dla statków, 3 lotniska (w tym dwa sezonowe) oraz ponad 100 budynków. W bazie może przebywać nawet do 1000 osób (latem 1996 roku odnotowano rekordową liczbę mieszkańców, wynoszącą 1258 osób) w okresie letnim, natomiast zimą jest to zwykle około 180 osób.
Obsługą bazy zajmuje United States Antarctic Program. Baza wykorzystywana jest do badań naukowych z zakresu biologii, medycyny, geologii, geofizyki, glacjologii, geologii glacjalnej oraz oceanografii, badań klimatycznych, aeronomicznych i astrofizycznych.
Baza McMurdo sfotografowana 2 lutego 1999 roku z powietrza
Chociaż obecną bazę założono w1956 roku, pierwszą stację badawczą w tym rejonie stworzył już w 1902 roku Brytyjczyk, Robert Falcon Scott. Nosiła ona nazwę Discovery Hut i co ciekawe, przetrwała do naszych czasów i cały czas stoi w pobliżu bazy McMurdo stanowiąc atrakcję turystyczną.
Statek zaopatrzeniowy MV American Tern w bazie McMurdo w 2007 roku (fot. Flickr.com)
