Zbudowany w 1955 roku statek pasażerski SS Southern Cross zapisał się w historii jako statek, który zapoczątkował rewolucję w sposobie projektowania statków pasażerskich. Był to pierwszy tak duży liniowiec, w którym siłownię przeniesiono bliżej rufy, a tym samym również i komin. Większość współczesnych liniowców jest obecnie budowana według tego wzoru.
Praktycznie od początku wprowadzenia do użycia silników parowych, siłownie statków pasażerskich umieszczone były w centralnej części kadłuba. Zapewniało to większą stabilność podczas rejsu, gdyż ciężka maszynownia znajdowała się blisko środka ciężkości. Wadą tego rozwiązania było jednak to, że przez środek statku (czyli miejsce gdzie najmniej odczuwa się kołysanie podczas rejsu) przechodziły szyby kominów.
Na początku lat 50. Basil Sanderson, członek zarządu linii Shaw, Savill & Albion Line zaproponował, aby zbudować nowy flagowy liniowiec ale według rewolucyjnej koncepcji. Zaproponował on, aby całą siłownię przenieść bliżej rufy, uwalniając miejsce w centralnej części kadłuba na kabiny pasażerskie, dodatkowo statek nie miał posiadać ładowni towarowej, a jedynie przechowalnie na bagaże pasażerów. Kolejną rewolucyjną koncepcją było przeniesienie mostka bliżej środka nadbudówki. Całkowicie zmieniło to wygląd statku na tle innych ówczesnych liniowców.
Propozycja chociaż odbiegała od przyjętych wówczas standardów, zyskała aprobatę zarządu i 16 lipca 1952 roku zamówiono nowy statek w stoczni Harland & Wolff w Belfaście. Wodowanie jednostki miało miejsce 17 sierpnia 1954 roku i było wielkim wydarzeniem, ponieważ matką chrzestną statku została sama Królowa Elżbieta II. Po raz pierwszy panująca królowa stała się matka chrzestną prywatnego statku pasażerskiego. Jednostka otrzymała nazwę SS Southern Cross (wybraną z listy przez królową), a do służby weszła w lutym 1955 roku.
Statek miał 184 m długości i tonaż około 20 200 BRT. Napęd stanowiły turbiny parowe o mocy 20 000 KM, zapewniające prędkość maksymalną 20 węzłów. Southern Cross zaprojektowano jako statek turystyczny, mogący zabrać na pokład około 1160 pasażerów. Wnętrze urządzono luksusowo i nowocześnie jak na tamte lata. W wystroju zastosowano duże ilości drewna, a wszystkie pomieszczenia były klimatyzowane.
Dzięki przesunięciu komina na rufę, na górnym pokładzie znalazło się miejsce na dwa duże baseny. Trzeci znajdował się pod pokładem. Ponadto pasażerowie mieli do dyspozycji pokład spacerowo-sportowy, dwupokładową salę kinową, dwa solony, dwie restauracje, czytelnię oraz palarnię. Wewnętrzne kabiny pozbawione okien wyposażono w specjalne oświetlenie imitujące światło dzienne i zapalane automatycznie. Mimo bardzo luksusowego wyposażenia, jedynie najdroższe kabiny posiadały prywatne łazienki z ciepłą i zimną wodą. Pasażerowie z pozostałych kabin musieli korzystać z wspólnych łazienek.
Oficjalnie linie Shaw, Savill & Albion Line otrzymały statek 23 lutego 1955 roku, a w pierwszy rejs z pasażerami SS Southern Cross wyszedł 29 marca 1955 roku. Jednostka obsługiwała trasę do Australii i Nowej Zelandii przez Kanał Panamski i z powrotem wokół Afryki, przez Wyspy Kanaryjskie do Southampton. Według planów, liniowiec miał wykonywać 4 takie rejsy rocznie.
Początkowo kariera jednostki była bardzo udana. W latach 60. sytuacja zaczęła jednak ulegać zmianie, wraz z wzrostem popularności transportu lotniczego. W międzyczasie do Southern Cross dołączył drugi, podobny liniowiec o nazwie Northern Star. Na początku lat 70. linie otrzymały jeszcze 4 statki, należące do innych linii zarządzanych przez Furness Withy. Duży rozrost floty sprawił, że Southern Cross stał się najstarszym statkiem.
W 1971 roku przeniesiono go na trasę z Wielkiej Brytanii na Morze Śródziemne. W 1972 roku liniowiec wycofano z eksploatacji z zamiarem sprzedaży. Uratowało to jednostkę przed złomowaniem, ponieważ do 1975 roku pozostałe jednostki należące do linii zostały zezłomowane (w tym młodszy Northern Star).
W styczniu 1973 roku Southern Cross został sprzedany liniom Ulysses Lines z Grecji, które zmieniły jego nazwę na SS Calypso i poddały dużej modernizacji. Zmieniono wystój wnętrz, dodano łazienki we wszystkich kabinach (co doprowadziło do zmniejszenia liczy pasażerów do 1000). Usunięto też wewnętrzny basen, zamieniając go na dyskotekę. Nowy właściciel wykorzystywał liniowiec głównie podczas rejsów na Morzu Śródziemnym. Pod koniec lat 70. oddelegowano go do rejsów do USA i na Karaiby.
W 1980 roku statek ponownie sprzedano, tym razem amerykańskim liniom Eastern Cruise Lines. Nowy właściciel zmienił nazwę statku na SS Azure Seas i przekazał go nowej spółce-córce, Western Cruise Lines. W trakcie prac dostosowujących jednostkę usunięto przedni basen, budując w jego miejsce kasyno. Ponownie zmniejszono liczbę pasażerów, tym razem do 821.Statek obsługiwał głównie trasy na zachodnim wybrzeżu USA.
Na początku lat 90. doszło do przetasowań na rynku, w wyniku których Azure Seas został przejęty przez linie Royal Caribbean Cruise Lines. Nowy właściciel nie był jednak zainteresowany starym liniowcem, więc sprzedał go firmie Dolphin Cruise Line. Nazwę statku zmieniono wówczas na SS OceanBreeze i oddelegowano go do obsługi rejsów po morzu Karaibskim.
W 1999 roku statek przekazano liniom Imperial Majesty Cruises. W 2000 roku statek poddano kosztującej 3,5 mln dolarów modernizacji wnętrz, która miała dostosować go nowych wymogów prawnych. Niestety wiekowy statek nawet po modernizacji nie mógł spełnić wszystkich wymagań, zwłaszcza dotyczących dostępu dla osób niepełnosprawnych. Dodatkowo OceanBreeze był drogi w eksploatacji na krótkich trasach z powodu zastosowania turbin parowych, a także nie posiadał pędników, przez co do manewrowania w porcie musiał korzystać z pomocy holowników.
W tej sytuacji, w czerwcu 2003 roku statek sprzedano na złom, zastępując go tańszą w eksploatacji i nowocześniejszą jednostką. 5 listopada 2003 roku dawny liniowiec dotarł do Chittagong, gdzie do końca 2004 roku go rozebrano. Tak zakończyła się długa historia statku, który zapoczątkował rewolucję w projektowaniu statków pasażerskich.
