Na początku lat 50. niemieckie koleje (Deutsche Bundesbahn) wprowadziły do eksploatacji serię nietypowych autobusów kolejowych. Były to normalne autobusy, które w razie potrzeby można było umieścić na specjalnych wózkach, dzięki którym mogły poruszać się po torach kolejowych.
Zanim na torach zaczęły królować pociągi międzymiastowe, wiele linii kolejowych na świecie eksperymentowało z różnego rodzaju mniejszymi pojazdami szynowymi do obsługi popularnych tras miejskich. Stosowano kilka rodzajów pojazdów. Najpopularniejszymi były autobusy szynowe – szynobusy, niewielkie wagony motorowe przewożące kilkudziesięciu pasażerów. Kolejnym ciekawym pojazdem były autobusy kolejowe w których zamiast tradycyjnych kół montowano podwozia pozwalające na jazdę po torach.
Większość autobusów kolejowych nie mogła poruszać się po normalnych drogach, ponieważ wymagałoby to zmiany podwozia. Niemieckie koleje wpadły jednak na zupełnie inne rozwiązanie. Autobus kolejowy z dołączanymi specjalnymi wózkami, pozwalającymi na jazdę po torach bez potrzeby zdejmowania normalnych kół stosowanych do jazdy po drogach.
Na początku lat 50. Deutsche Bundesbahn zamówiło w firmie Klöckner-Humboldt-Deutz specjalny autobus szynowo-drogowy. Zaprojektowany pojazd wyglądał jak zwyczajny autobus i w takiej roli mógł być cały czas wykorzystywany, ale jego podwozie wyposażono w system pozwalający na podłączenie wózków kolejowych do jazdy po torach. Aby zamontować wózki autobus był podnoszony na specjalnych wbudowanych podnośnikach hydraulicznych.
Dodatkowo autobus otrzymał drzwi z każdej strony, aby ułatwić wsiadanie na peronach, a także rozbudowany system hamulców hydraulicznych wraz z hamulcem postojowym i awaryjnym, typowym dla szynobusów. Zainstalowany silnik zapewniał moc 120 KM i prędkość 80 km/h na drodze lub 120 km/h na torach. Wewnątrz znajdowały się 43 miejsca siedzące i 15-24 stojących.
Pierwsze prototypy zamówiono w 1951 roku i dostarczono je już w kolejnym roku. Do marca 1953 roku zamówionych zostało kolejnych kilka prototypów, a następnie licząca 50 pojazdów seria produkcyjna. Chociaż wszystkie autobusy mogły poruszać się po szynach, w praktyce tylko 15 z nich otrzymało specjalne wózki zaprojektowane przez firmę Waggon- und Maschinenbau GmbH Donauwört.
Pojazdy wykorzystywano na kilku trasach. Początkowo, od czerwca 1953 roku na trasie Passau-Cham liczącej 140 km, z których 63 km autobusy pokonywały po szynach. W latach 1954-1958 Schi-Stra-Bus obsługiwały trasę Augsburg-Füssen, a także trasy Koblencja-Betzdorf, Wutachtalbahn oraz krótsze Bernkastel-Remagen. Ostatecznie 27 maja 1967 roku zakończono eksploatację wszystkich Schi-Stra-Bus. Ich miejsce zajęły szynobusy a później pociągi międzymiastowe.
