Zaprojektowany w 1933 roku Kalinin K-7 był wyjątkowym samolotem. Maszyna wyróżniała się bardzo oryginalnym układem konstrukcji, a docelowo miała być podstawą do zaprojektowania samolotów pasażerskich oraz bombowców. Niestety z powodu katastrofy, projekt został zamknięty.
Geneza
W 1926 roku w Charkowie powstało biuro konstrukcyjne, którego twórcą był Konstantin Kalinin. Urodzony 24 stycznia 1887 roku w Warszawie konstruktor specjalizował się w projektowaniu samolotów transportowych i pasażerskich. Jego najbardziej udaną konstrukcją był pasażerski Kalinin K-5 oblatany w 1929 roku, który zbudowano w liczbie aż 260 egzemplarzy.
Marzeniem Kalinina stało się wówczas zaprojektowanie jeszcze większego samolotu, który stałby się również pokazem możliwości sowieckiego przemysłu lotniczego. Zakładał on zaprojektowanie największego na świecie samolotu pasażerskiego oraz bombowca. Prace nad maszyną ruszyły w 1931 roku i trwały dwa lata.
Efektem było powstanie olbrzymiego, mierzącego 28 m długości i 53 m rozpiętości skrzydeł samolotu Kalinin K-7. Maszyna ważyła w zależności od konfiguracji i planowanej wersji 38-42 ton. Napęd zapewniało 6 dwunastocylindrowych silników Mikulin AM-34F o mocy 750 KM każdy, zamontowanych w skrzydłach. Tuż przed ukończeniem prac zainstalowano jednak siódmy taki silnik w skrzydle, w układzie pchającym między belkami ogonowymi.
Prędkość maksymalna wynosiła 225 km/h, a przelotowa 180 km/h. Zasięg wynosił natomiast około 1600 km. Zaprojektowano 3 podstawowe wersje – samolot pasażerski, mogący zabrać na pokład 120 pasażerów lub 7 ton ładunku, wojskowy samolot transportowy, mogący zabrać na pokład 112 spadochroniarzy, oraz bombowiec, zdolny do przenoszenia nawet 19 ton bomb. Jako bombowiec, maszyna miała być uzbrojona w przynajmniej 3 działka kalibru 20 mm oraz 8 karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm, zapewniających osłonę w każdym kierunku.
Cechą charakterystyczną samolotu była jego konstrukcja. K-7 miał bardzo gruby płat, mieszczący w centralnej części kabinę dla załogi i pasażerów, oraz tunele techniczne prowadzące do silników i pozwalające na ich obsługę w trakcie lotu. Dodatkowo, maszyna posiadała potężne gondole podwozia, które równocześnie służyły jako wejście do wnętrza samolotu.
Krótka eksploatacja
Prototyp ukończono na początku sierpnia 1933 roku i poddano próbom fabrycznym. Wykazały one występowanie silnych wibracji konstrukcji, spowodowanych złą konstrukcją statecznika. Po jego skróceniu, 21 sierpnia 1933 roku miał miejsce pierwszy lot samolotu. Oficjalnie za sterami zasiedli P.I. Baranow i M.M. Gromow, jednak niektóre źródła sugerują, że jednego z nich zastąpił sam Kalinin.
Próby samolotu wykazały, że zachowuje się on poprawnie w locie, w związku z czym kontynuowano testy fabryczne z zamiarem przekazania maszyny władzom. Ostatni etap prób zaplanowano na 20 listopada 1933 roku, jednak z powodu złej pogody lot przesunięto na 21 listopada. Maszyna wystartowała o godzinie 14:00 z lotniska w Charkowie i miała wykonać kilka przelotów nad lotniskiem, a następnie polecieć w kierunku Moskwy. Na pokładzie znajdowało się 20 osób.
Chwilę po starcie samolot nagle zanurkował i uderzył o drzewa, rozbijając się. Zginęło 15 osób, a maszyna została całkowicie zniszczona. Przeprowadzone śledztwo wykazało, że doszło do zablokowania sterów w skutek zbyt silnych wibracji konstrukcji, spowodowanych za ostrym startem. Chociaż samolot uległ zniszczeniu, władze nakazały Kalininowi zbudowanie dwóch kolejnych prototypów. Zanim jednak to się stało, w 1935 roku projekt nagle zamknięto na polecenie władz, a sam Kalinin popadł w niełaskę (był to okres wielkich czystek w ZSRR). Ostatecznie konstruktor trafił do aresztu i został skazany na śmierć, a wyrok wykonano 24 października 1938 roku (Rosjanie oficjalnie twierdzą jednak, że Kalinin zmarł w 1940 roku).
