W okresie międzywojennym w Polsce powstało wiele projektów samolotów wojskowych, z których najsłynniejszymi i najbardziej udanymi były myśliwce PZL P.7, P.11 i P.24, zaprojektowane przez inż. Zygmunta Puławskiego i Wsiewołoda Jakimiuka.
Geneza
Na początku lat 30. w nowopowstałych zakładach PZL (Polskie Zakłady Lotnicze) rozpoczęto prace projektowe nad nowymi samolotami myśliwskimi dla Polskich Sił Powietrznych. Pracami kierował utalentowany inż. Zygmunt Puławski.
Od samego początku założył on, że nowe myśliwce będą jednopłatami (w 1930 roku na świecie, zwłaszcza w wojsku dominowały jeszcze dwupłatowce) o metalowej konstrukcji. W latach 1929-1931 Puławski zaprojektował dwa ciekawe samoloty – PZL P.1 i PZL P.6. Maszyny te były górnopłatami z tzw. „płatem puławskiego” – czyli charakterystycznie ukształtowanym skrzydłem przypominającym spłaszczoną literę M.
Taki układ skrzydła sprawiał, że pilot dysponował lepszą widocznością niż w przypadku dwupłatowców. Samoloty otrzymały metalową konstrukcję półskorupową i wzięły udział w licznych pokazach i zawodach wzbudzając sensację w całej Europie. Niestety 21 marca 1931 roku Puławski zginął w katastrofie lotniczej. Mimo to jego projekty i prace nad kolejnymi samolotami kontynuował inż. Wsiewołod Jakimiuk. Ich efektem było powstanie bardzo udanych myśliwców PZL P.7, P.11 i P.24.
PZL P.7
Pierwszym seryjnie produkowanym samolotem myśliwskim zbudowanym na podstawie projektów Puławskiego był PZL P.7. Prace nad samolotem ruszyły już na początku 1930 roku a oblot prototypu miał miejsce w październiku 1930 roku. Maszyna wywodziła się konstrukcję z prototypowego PZL P.6, ale różniła się od niego szczegółami konstrukcji.
Samolot miał 10,6 m rozpiętości skrzydeł i ważył ponad 1000 kg. Napęd stanowił dziewięciocylindrowy silnik Skoda-Bristol Jupiter VII F o mocy 520 KM. Zapewniał on prędkość maksymalną 327 km/h i zasięg 600 km. Uzbrojenie składało się z dwóch karabinów maszynowych kalibru 7,92 mm zamontowanych po bokach kadłuba i strzelających przez śmigło.
Produkcja samolotów trwała od 1932 roku, aż do wprowadzenia w 1935 roku ulepszonego myśliwca PZL P.11. Koszt budowy jednego samolotu wynosił około 72 tyś zł (cena prawdopodobnie bez silnika). Maszyny produkowane seryjnie oznaczone były jako PZL P.7a. Łącznie powstało około 150 maszyn tego typu, z których 105 pozostawało w jednostkach bojowych we wrześniu 1939 roku.
Ze względu na wiek i znaczne zużycie silników samoloty te nie dość, że przestarzałe w stosunku do ówczesnych niemieckich samolotów myśliwskich i bombowych dysponowały znacznie gorszymi parametrami niż w momencie wejścia do służby. Starcia w których brały udział P.7 kończyły się zwykle porażką, chociaż pilotom P.7 udało się zestrzelić kilka niemieckich maszyn. Istotną wadą myśliwca w 1939 roku były bardzo słabe uzbrojenie i słaba widoczność z kokpitu (ze względu na wysokość osłony silnika).
