Aliancka inwazja w Normandii była ogromnym przedsięwzięciem, pod każdym względem. Przerzucenie znacznych ilości wojska przez kanał La Manche i pokonanie niemieckiej obrony na plażach było tylko częścią wielkiego wyzwania. Kolejną było zapewnienie armii odpowiedniego zaopatrzenia podczas dalszych walk.
Tak potężna armia potrzebowała ogromnych ilości paliwa, amunicji, żywności i innego rodzaju materiałów, których nie można było zdobyć po wylądowaniu. Wszystko trzeba było dostarczać z Wielkiej Brytanii, a ze względu na ograniczoną ilość i ładowność samolotów, większość trzeba było transportować drogą morską, co nie było proste – załadunek i rozładunek statków wymagał rozbudowanego zaplecza portowego i był czasochłonny. Same statki były także łatwym celem dla cały czas niebezpiecznych, niemieckich okrętów podwodnych i lotnictwa.
Brytyjczycy znani z pomysłowości stworzyli na potrzeby inwazji dziesiątki ciekawych konstrukcji i wynalazków, od wyjątkowych maszyn szturmowych zwanych Dziwadłami Hobarta, przez sztuczne porty Mulberry, po podwodny rurociąg zaprojektowany przez Arthura Hartleya.
Jeden z rurociągów zbudowanych w ramach operacji P.L.U.T.O.
Operacja P.L.U.T.O. (ang. Pipe Lines Under The Ocean, pol. Rurociąg na Dnie Oceanu) rozpoczęła się na długo przed lądowaniem w Normandii, a pierwsze testowe rurociągi zostały położone jeszcze w 1942 roku na rzece Medway i w ujściu rzeki Clyde w Szkocji. Konstrukcyjnie rurociąg był zbliżony do kabla telegraficznego, z tą różnicą, że rdzeniem nie był kabel, a 2-calowa, elastyczna rura ołowiana (rurociąg typu HAIS) lub rura stalowa (rurociąg typu HAMEL). Projekty obu typów rurociągów powstały przy znacznym wsparciu firm zajmujących się wydobyciem ropy.
Po kolejnych testach, w trakcie których w Kanale Bristolskim położono prawie 84-kilometrowy rurociąg, zwiększono średnicę rur z 2 do 3 cali (z 50 do 76 mm). W trakcie prób okazało się również, że będące w służbie statki nie nadają się do układania nowego rurociągu. W związku z tym przebudowano specjalnie kilka jednostek min. HMS Holdfast, HMS Sancroft i HMS Latimer tak aby mogły zabrać jednorazowo 160 km ważącego aż 6000 ton rurociągu.
Ze względu na niebezpieczeństwo zbombardowania składów paliwa, zbudowano je poza zasięgiem niemieckich bombowców, niedaleko Bristolu i Liverpoolu, a następnie połączono setkami kilometrów naziemnego rurociągu z nadmorskimi przepompowniami położonymi nad Kanałem La Manche. Co ciekawe, aby ukryć budowę przed niemieckimi samolotami rozpoznawczymi, prace prowadzono nocami, a wszelkie instalacje były skrzętnie ukrywane w niezamieszkałych domostwach. Tą imponującą operację budowlaną udało się utrzymać w sekrecie, co było bardzo ważne, ponieważ cały czas próbowano ukryć przed Niemcami prawdziwe miejsce lądowania.
Bęben służący do rozkładania rurociągu
Krótko po D-Day rozpoczęto układanie rurociągu między Shaklin Chine na wyspie Wight a Cherbourgiem we Francji. Pierwsza nitka była gotowa już 12 sierpnia, a kolejne 3 powstały w ciągu kolejnych tygodni i miesięcy. Dalszych 17 połączyło Wielką Brytanię z Francją już po przesunięciu frontu na wysokości Cieśniny Dover. Rurociąg został dalej rozciągnięty w głąb lądu, umożliwiając dalszy postęp wojsk alianckich w głąb terytorium Rzeszy. Aż do zdobycia portu w Antwerpii w listopadzie 1944 roku, był bardzo ważnym składnikiem łańcucha zaopatrzeniowego, a jego wydajność wciąż rosła. W 1945 roku za jego pomocą dziennie można było przesyłać nawet 4000 ton paliwa. Do końca wojny rurociągami przesłano ponad 781 000 m³ paliwa.
Układanie rurociągu na dnie kanału La Manche
Chociaż początkowo mała wydajność podwodnego rurociągu nie pokrywała pełnego zapotrzebowania wojsk alianckich na paliwo (w pierwszych dniach działania rurociąg zaspokajał zaledwie 0,16% zapotrzebowania), to jednak po rozbudowie odegrał on ogromną rolę i jest uważany za jedno z najważniejszych osiągnięć inżynierii wojskowej. Była to pionierska konstrukcja, a doświadczenia zdobyte przy jego budowie do dziś są wykorzystywane w przemyśle naftowym. Był to pierwszy elastyczny rurociąg jaki zbudowano, kolejne, już komercyjne zaczęto budować dopiero w latach 70-tych.
Po zakończeniu działań wojennych, rurociąg zbudowany w ramach Operacji P.L.U.T.O. rozebrano. Operacja trwała od września 1946 roku, aż do października 1949 roku.
Plaża w Normandii kilka dni po desancie
