Rozwój techniki w latach 30. sprawił, że konstruktorzy lotniczy zaczęli coraz bardziej interesować się samolotami o napędzie odrzutowym. Pionierami w tej kwestii byli Niemcy, którzy oblatali pierwszy samolot odrzutowy na świecie – Heinkel He 178. 15 maja 1941 roku swój pierwszy samolot odrzutowy oblatali Brytyjczycy. Był to Gloster Whittle E.28/39.

Pierwszy brytyjski odrzutowiec

Prace nad samolotem ruszyły we wrześniu 1939 roku w związku z oblotem He 178 oraz wybuchem II wojny światowej. Brytyjskie Ministerstwo Lotnictwa przygotowało specyfikację i wymogi dla eksperymentalnego samolotu odrzutowego. Maszyna miała powstać według planów Franka Whittlea, który od lat zajmował się pracami badawczymi nad silnikami odrzutowymi.

Gloster Whittle E.28/39
Gloster Whittle E.28/39

Oficjalnie kontrakt na dwa samoloty podpisano 3 lutego 1940 roku. Zakładano, że samoloty mimo eksperymentalnego charakteru, będą mogły być uzbrojone w dwa karabiny maszynowe. Prace projektowe prowadził zespół pod kierownictwem Franka Whittlea i Georga Cartera z firmy Gloster.

Pierwszy prototyp ukończono w kwietniu 1941 roku i skierowano do Brockworth, gdzie rozpoczęto próby naziemne. Początkowo maszyna wyposażona była w silnik Power Jets W.1, służący do testów naziemnych. Początkowe próby wypadły bardzo dobrze, w związku z tym na początku maja samolot wyposażono w docelowy silnik.

Gloster E.28/39 wzbił się w powietrze po raz pierwszy 15 maja 1941 roku. Za sterami zasiadła pilot oblatywacz Gerry Sayer. Maszyna spędziła w powietrzu 17 minut, po czym bezpiecznie wylądowała. Pierwsze próby były bardzo udane, a silnik okazał się wyjątkowo trwały.

Gloster Whittle E.28/39
Gloster Whittle E.28/39

W kolejnych miesiącach kontynuowano loty testowe, które wykazały, że ogólny projekt samolotu jest poprawny a silnik działa tak jak planowano. Jedyną wadą jaką zauważono była niska prędkość samolotu, wynosząca zaledwie 544 km/h (podstawowy brytyjski myśliwiec okresu wojennego, Supermarine Spitfire Mk I oblatany 5 marca 1936 roku dysponował prędkością maksymalną 582 km/h). W związku z tym postanowiono przekonstruować silnik. Charakterystyki pilotażowe samolotu również były bardzo dobre a dodatkowo maszyna miała znakomitą prędkość wznoszenia.

1 marca 1943 roku ukończono budowę drugiego prototypu. Samolot ten nie miał jednak długiej kariery, ponieważ już 30 lipca rozbił się w trakcie jednego z lotów testowych z powodu awarii sterów. Próby pierwszego prototypu kontynuowano do 1944 roku. Przerwano je w związku z wprowadzeniem do służby myśliwca Gloster Meteor o napędzie odrzutowym, który znacznie przewyższał parametrami swojego poprzednika.

Replika samolotu Gloster Whittle E.28/39
Replika samolotu Gloster Whittle E.28/39

Prototyp po zakończeniu prób trafił do Muzeum Techniki w Londynie, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego. W okresie powojennym zbudowano jeszcze dwie repliki, które trafiły do muzeum Jet Age i na pomnik.

Konstrukcja

Gloster E.28/39 był jednoosobowym eksperymentalnym samolotem odrzutowym o metalowej konstrukcji i bardzo tradycyjnym układzie konstrukcyjnym. Miał 8,8 m rozpiętości skrzydeł i ważył 1,3 tony. Maksymalna masa startowa wynosiła natomiast 1,7 tony. Samolot wykorzystywał kilka silników, z których ostatnim i najmocniejszym był Power Jets W.2/500. Pozwalał on na osiągnięcie prędkości maksymalnej około 750 km/h.

W trakcie prób samolot był nieuzbrojony, ale w razie potrzeby istniała możliwość zamontowania w skrzydłach dwóch karabinów maszynowych Browning kalibru 7,62 mm.


Discover more from SmartAge.pl

Subscribe to get the latest posts sent to your email.

Wspieraj SmartAge.pl na Patronite
Udostępnij.
SmartAge.pl
Przegląd prywatności

Ta strona korzysta z ciasteczek, aby zapewnić Ci najlepszą możliwą obsługę. Informacje o ciasteczkach są przechowywane w przeglądarce i wykonują funkcje takie jak rozpoznawanie Cię po powrocie na naszą stronę internetową i pomaganie naszemu zespołowi w zrozumieniu, które sekcje witryny są dla Ciebie najbardziej interesujące i przydatne.