Amerykański pancernik USS Connecticut (BB-18) był pierwszym okrętem typu Connecticut oraz jednym z ostatnich pre-dreadnoughtów w US Navy. Pancernik zasłynął jako okręt flagowy Great White Fleet, która wzięła udział w pokazowym rejsie dookoła świata w latach 1907-1908.
Zamówienie na pancernik USS Connecticut złożono 1 lipca 1902 roku. Stępkę położono 10 marca 1903 roku w stoczni New York Naval Shipyard. Wodowanie miało miejsce 29 września 1904 roku a do służby pancernik wszedł 29 września 1906 roku.
Pancernik miał 139 m długości i wyporność 16 300 ton. Napęd stanowiły dwa silniki parowe o mocy 16 500 KM zapewniające prędkość 18 węzłów. Uzbrojenie jak przystało na pre-dreadnoughta było bardzo zróżnicowane i pokaźne. Podstawowe uzbrojenie składało się z 4 armat kalibru 305 mm w dwóch wieżach oraz 8 armat kalibru 203 mm w 4 mniejszych wieżach. Ponadto pancernik posiadał 12 dział kalibru 178 mm, 20 dział kalibru 76,2 mm oraz 20 dział mniejszego kalibru. Uzupełnieniem były 4 wyrzutnie torped kalibru 533 mm. Załoga składała się z 827 oficerów i marynarzy.
USS Connecticut był pierwszym pancernikiem typu Connecticut. Pozostałe okręty to: USS Lousiana, USS Vermont, USS Kansas, USS Minnesota i USS New Hampshire. Wszystkie okręty przetrwały I wojnę światową a po wojnie zezłomowano je na mocy postanowień Traktatu Waszyngtońskiego.
W trakcie budowy okrętu wykryto kilka prób sabotażu – nie znaleziono jednak sprawców. Po wejściu do służby w 1906 roku pancernik został włączony w skład Floty Atlantyckiej jako okręt flagowy. 5 grudnia 1907 roku USS Connecticut rozpoczął rejs dookoła siata wraz z całą Great White Fleet.
USS Connecticut był typowym pre-dreadnoughtem, w związku z tym po wejściu do służby brytyjskiego pancernika HMS Dreadnought stał się przestarzały. Mimo to Amerykanie nie zdecydowali się na jego wycofanie z eksploatacji, ponieważ okręt był zbyt nowy. Przeprowadzono jedynie modernizację, w trakcie której pancernik otrzymał charakterystyczne maszty kratownicowe.
Po wybuchu I wojny światowej okręt pozostawał w eksploatacji, ale w grudniu 1915 roku postanowiono wycofać go ze służby i włączyć w skład Atlantic Reserve Fleet. Ponownie przywrócono go do eksploatacji 3 października 1916 roku i skierowano na Karaiby. Po włączeniu się Stanów Zjednoczonych do wojny pancernik oddelegowano do służby treningowej.
Po wojnie USS Connecticut wykorzystywano do transportu żołnierzy z Francji do USA. Później ponownie zaczęto go wykorzystywać jako okręt treningowy. Okręt ostatecznie wycofano z eksploatacji 1 marca 1923 roku a ze względu na postanowienia Traktatu Waszyngtońskiego 1 listopada sprzedano go na złom.
