Niedaleko Sardynii na Morzu Śródziemnym odnaleziono wrak okrętu podwodnego z czasów II wojny światowej. Odnaleziona jednostka to prawdopodobnie brytyjski okręt podwodny typu T HMS P311, który zatonął w tym rejonie pod koniec 1942 roku.
Odkrycia wraku dokonała ekipa poszukiwaczy wraków dowodzona przez doświadczonego poszukiwacza Massimo Domenico Bordone. Okręt znajduje się na głębokości 100 m, niedaleko wyspy Tavolara u wybrzeży Sardynii i jest w znakomitym stanie.
Stan okrętu sugeruje, że jednostka zatonęła po wejściu na minę (uszkodzeniu uległ fragment kadłuba na dziobie). Jeśli faktycznie tak się stało, możliwe, że znajdują się na jego pokładzie licząca 71 marynarzy załoga zginęła z powodu braku tlenu.
Płetwonurkowie, którzy obejrzeli i sfotografowali wrak pod koniec maja, są prawie pewni, że jest to HMS P311. Niestety potwierdzenie tego faktu wymagałoby wejścia do środka wraku, co jest prawie niemożliwe z wielu powodów. Po pierwsze taka operacja byłaby skrajnie niebezpieczna, a po drugie we wraku znajdują się ciała załogi, a tym samym okręt ma status grobu wojennego.
W chwili obecnej zdjęcia okrętu są analizowane przez specjalistów z Brytyjskiej Marynarki Wojennej. Spróbują oni potwierdzić czy odnaleziony wrak to faktycznie HMS P311. Wstępnego potwierdzenia dokonali już jednak sami płetwonurkowie, którzy odnaleźli przymocowane do kadłuba pojazdy Chariot – tzw. żywe torpedy, które znajdowały się na wyposażeniu okrętów typu T.
Zapomniany HMS P311
Okręt podwodny HMS P311 był jednym z 53 zbudowany tuż przed i już w trakcie II wojny światowej okrętów typu T. Budowę jednostki rozpoczęto 25 kwietnia 1941 roku, a wodowanie nastąpiło 5 marca 1942 roku. Do służby okręt wszedł 7 sierpnia.
Podobnie jak inne jednostki typu T, okręt miał 84 m długości i wyporność 1290 ton na powierzchni i 1560 ton pod wodą. Napęd stanowiły dwa silniki diesla o mocy 2500 KM każdy i dwa silniki elektryczne o mocy 1450 KM każdy. Zapewniały one prędkość nawodną 15,5 węzła i podwodną około 9 węzłów. Zasięg wynosił 8330 km przy prędkości 11 węzłów. Testowa głębokość zanurzenia wynosiła 91 m.
Uzbrojenie okrętu składało się z 6 wyrzutni torped kalibru 533 mm na dziobie i 5 zewnętrznych wyrzutni torped. Dodatkowo okręt uzbrojono w armatę kalibru 102 mm. Był to jeden z dwóch okrętów typu T, który nie został uzbrojony w działko przeciwlotnicze Oerlikon 20 mm. Dodatkowy wyposażeniem HMS P311 były tzw. żywe torpedy typu Chariot.
Historia okrętu nie jest zbyt długa. Po wejściu do służby okręt oddelegowano na Morze Śródziemne. Na Maltę, gdzie znajdowała się baza brytyjskiej floty jednostka trafiła w listopadzie 1942 roku. W grudniu okręt otrzymał zadanie zatopienia włoskich krążowników Triest i Gorizia, bazujących na Sardynii. Mieli tego dokonać płetwonurkowie przy użyciu torped typu Chariot.
Niestety okręt nie dotarł do celu i zatonął pod koniec grudnia lub na początku stycznia. Lokalizacja wraku nie była znana aż do teraz.
Warto dodać, że zgodnie z wprowadzonymi w listopadzie 1942 roku zasadami, wszystkie okręty podwodne Royal Navy miały otrzymać nazwy własne. dla HMS P311 przewidziano nazwę HMS Tutankhamen. Niestety okręt zatonął zanim oficjalnie nadano mu nową nazwę.