Patrząc na historię powstania i okres w jakim eksploatowany był Fairey Flycatcher, samolot ten szybko ląduje na liście maszyn zapomnianych przez historię. Myśliwce te miały jednak bardzo duży wpływ na rozwój brytyjskiej taktyki wykorzystania samolotów pokładowych.
W 1922 roku dowództwo Fleet air Arm, czy morskiego komponentu brytyjskich sił powietrznych przygotowało specyfikację N6/22 na nowy myśliwiec pokładowy i pływakowy dla lotniskowców i okrętów liniowych Royal Navy. Maszyna miała zastąpić myśliwce Gloster Nightjar. Do prac przystąpiły dwie wytwórnie – Fairey i Parnall.
Zakłady Fairey zaprezentowały dwupłatowy myśliwiec o mieszanej konstrukcji drewniano-metalowej krytej płótnem, nazwany Fairey Flycatcher. Maszyna została oblatana 28 listopada 1922 roku, stając się jednym z pierwszych brytyjskich samolotów pokładowych od początku zaprojektowanych do tej roli. Zamówiono partię 9 maszyn tego typu (plus 10 konkurencyjnych samolotów Parnall Plover) w celu przeprowadzenia prób eksploatacyjnych.
Ostatecznie to Fairey Flycatcher został wybrany jako podstawowy samolot pokładowy dla brytyjskich lotniskowców. Jego produkcję rozpoczęto w 1923 roku i kontynuowano do 1926 roku. Powstało łącznie 196 maszyn w jednej wersji oznaczonej jako Mk I (powstał jeszcze jeden prototyp wersji Mk II, ale nie rozpoczęto produkcji tej wersji ani modernizacji starszych maszyn).
Flycatcher miał 7 m długości i 8,8 m rozpiętości skrzydeł. Napęd stanowił czternastocylindrowy silnik Armstrong Siddeley Jaguar IV o mocy 400 KM, zapewniający prędkość maksymalną 214 km/h i zasięg 500 km. Uzbrojenie samolotu składało się z 2 karabinów maszynowych kalibru 7,7 mm. Pod skrzydłami znajdowały się dodatkowo zaczepy dla 4 bomb o masie 9 kg każda.
Samoloty tego typu stały się podstawowymi myśliwcami pokładowym Royal Navy, a część maszyn, w których zamiast tradycyjnego podwozia zainstalowano pływaki, weszła na wyposażenie okrętów liniowych. Dzięki zastosowaniu powiększonych klap, Flycatcher potrzebował jedynie 46 m pokładu aby wylądować albo wystartować.
Myśliwce były dobrze oceniane przez pilotów i pozostawały w eksploatacji do 1934 roku. Chociaż nie wykorzystano ich nigdy bojowo, to właśnie na nich opracowano większość taktyk wykorzystania brytyjskich myśliwców pokładowych, które stosowano podczas II wojny światowej. W związku z tym te małe i niepozorne myśliwce odegrały istotną rolę w rozwoju brytyjskiego lotnictwa pokładowego.
Do naszych czasów nie przetrwał ani jeden myśliwiec tego typu, ale istnieje replika zbudowana w 1977 roku. Maszyna pozostawała w stanie lotnym do 1996 roku, a następnie trafiła do magazynu, gdzie cały czas się znajduje i tylko okazjonalnie jest udostępniana zwiedzającym.
