Zbudowany w 1940 roku Napier-Heston Racer powstał w dwóch celach – ustanowienia rekordu prędkości dla samolotu i zaprezentowania światu nowego silnika Napier Sabre. Niestety mimo wielkich planów, projekt zakończył się na jednym, nieudanym locie.
Pod koniec lat 30. firma D. Napier and Son Ltd. rozpoczęła prace nad nowym, 24-cylindrowym silnikiem lotniczym. Miał on dysponować mocą 2000 KM, dzięki czemu idealnie nadawałby się do napędzania samolotów wyścigowych i myśliwców. Niestety w tym czasie palmę pierwszeństwa w lotniczych rekordach prędkości dzierżyły Włochy i Niemcy.
Przedstawiciele firmy uznali więc, że nowy silnik powinien zostać wykorzystany w samolocie, który ustanowiłby nowy rekord prędkości. Byłaby to idealna reklama. Problemem było jednak zbudowanie takiego samolotu, ponieważ D Napier and Son Ltd. nie miała odpowiedniego doświadczenia w tej kwestii. W związku z tym prace zlecono zakładom Heston Aircraft Corporation Ltd.
Pracami kierowali Arthur Ernest Hagg i George Cornwall. Mimo prób uzyskania finansowania z strony sił powietrznych, RAF nie był zainteresowany inwestycją. Odpowiednie środki finansowe zapewnił jednak Lord Nuffield (William Richard Morris), a wiele firm dostarczyło części za darmo lub za symboliczną kwotę, licząc na promocję przy okazji pobicia rekordu prędkości.
Budowę pierwszego z dwóch planowanych prototypów rozpoczęto w 1938 roku, a samolot ukończono pod koniec 1939 roku. Samolot otrzymał nazwę Napier-Heston Racer (ale znany był również jako Heston Type 5 Racer lub Heston High Speed Aircraft J.5,) i miał prawie całkowicie drewnianą konstrukcję o bardzo aerodynamicznym kształcie kadłuba. Kadłub miał 7,5 m długości, a rozpiętość skrzydeł wynosiła 9,76 m. Masa startowa wynosiła natomiast 3266 kg. Napęd stanowił podrasowany silnik Napier Sabre H-24 o mocy 2450 KM, teoretycznie zdolny do zapewnienia prędkości maksymalnej 772 km/h. Długotrwałość lotu z pełną prędkością szacowano na 18 minut. Było to wystarczające do ustanowienia rekordu prędkości lotu na dystansie 3 km.
Po próbach naziemnych i wcześniejszych testach silnika w Fairey Battle, 12 czerwca 1940 roku zaplanowano oblot prototypu. Za sterami zasiadł pilot testowy G.L.G. Richmond. Krótko po starcie samolotu doszło do przegrzania silnika, przez co pilot musiał awaryjnie lądować. Dokładny przebieg lądowania nie jest znany, ale samolot z impetem uderzył w ziemię, przez co podwozie (które przez cały lot było wypuszczone) złamało się i uszkodziło skrzydła, jedno skrzydło złamało się, a ogon oderwał się od kadłuba.
Uszkodzenia były tak poważne, że samolot nie nadawał się do naprawy. Chociaż w tym czasie drugi prototyp był ukończono w około 80%, nie zdecydowano się na dalsze kontynuowanie prac. Powodem była ogólna sytuacja międzynarodowa i fakt, że nie było nawet warunków do swobodnego bicia rekordów prędkości w warunkach wojennych. Tym samym cały ambitny projekt upadł po zaledwie jednym, trwającym około 6 minut locie, zakończonym katastrofą.
