W 1929 roku oficer japońskiej armii, major Mitsuo Nagayama zaprojektował i zbudował zdalnie sterowany pojazd opancerzony na podwoziu gąsienicowego traktora marki Fordson. Pojazd wykorzystywano do 1934 roku do testów radiowych systemów kierowania.
Major Mitsuo Nagayama był oficerem japońskiej armii, a przed rozpoczęciem prac nad pojazdami kierowanymi radiowo był odpowiedzialny za zarządzenie produkcją wyposażenia artyleryjskiego. Podczas służby w Arsenale Tokijskim zainteresował się pomysłem zaprojektowania zdalnie sterowych pojazdów i pod koniec lat 20. rozpoczął prace nad prototypem takiego pojazdu.
Pojazd otrzymał nazwę Nagayama Tank (w zachodniej nomenklaturze). O samym pojeździe niewiele wiadomo oprócz tego, że składał się z przebudowanego podwozia traktora marki Fordson Model F Trackson z 1922 roku na którym umieszczono opancerzony kadłub w którym ukryto odbiorniki radiowe oraz karabin maszynowy z radiowo kierowanym systemem celowania, strzelania i przeładowywania. Pojazd miał 3 m długości. Testowano go do 1934 roku po czym prawdopodobnie został zezłomowany.
Według źródeł Nagayama zbudował dwa pojazdy, z których jeden był uzbrojony, drugi nie. Początkowo zakładano, że pojazdy będą wykorzystywane do podkładania ładunków wybuchowych oraz do rozminowywania niebezpiecznych przejść. Z czasem koncepcja ewoluowała również do roli pojazdów amunicyjnych.
Testy pojazdów majora Nagayamy wykazały jednak, że zastosowane podwozie jest całkowicie nieprzydatne i źle zaprojektowane dla pojazdów sterowanych drogą radiową. Niestabilne i zbyt krótkie łatwo ulegało uszkodzeniom. W związku z tym podjęto decyzję o zbudowaniu kilku zdalnie sterowanych pojazdów na bazie tankietek Type 94. Pojazdy te wykorzystywano zarówno do zadań saperskich, jak i testów systemów sterowania. Dużym problemem były brak odpowiedniego wyposażenia radiowego, nadającego się do przystosowania do kierowania pojazdem. Do końca II wojny światowej powstało jeszcze kilkanaście podobnych pojazdów, ale nie był one powszechnie wykorzystywane.
