Jednym z najważniejszych symboli Wenecji bez wątpienia jest Most Rialto. Największy i najbardziej okazały most na Canal Grande powstał w XVI wieku na miejscu drewnianych mostów, które regularnie zawalały się z powodu zbyt dużego ruchu. Obecnie most jest nie tylko ważną przeprawą, ale również atrakcją turystyczną.
Zanim powstał znany nam współcześnie most, na Canal Grande w centralnej części Wenecji istniały drewniane mosty. Pierwszy z nich zbudowano w 1181 roku, jego twórcą był Nicolò Barattieri, a sama przeprawa otrzymała nazwę Ponte della Moneta, nawiązującą do znajdującej się w pobliżu mennicy. Co istotne był to most pływający, umieszczony na barkach. Wkrótce most zastąpiono drewnianą konstrukcją zbudowaną na palach.
Rosnący ruch w tej części miasta sprawił, że istniejąca przeprawa zaczęła być niewystarczająca. W połowie XIII wieku zbudowano więc nowy drewniany most o złożonej konstrukcji. Składał się on z dwóch ramp i ruchomej części środkowej, która nie utrudniała żeglugi. W 1310 roku most został poważnie uszkodzony. Naprawiono go, ale w 1444 roku zawalił się pod ciężarem tłumu gapiów, którzy obserwowali przejazd dworu markizów Ferrary, córki Alfonsa V Aragońskiego.
Most odbudowano, zachowując oryginalną konfigurację z dwoma rzędami sklepów i straganów na rampach. W 1524 roku i ten most zawalił się, a odbudowano go dopiero w 1568 roku, tylko po to, aby zawalił się ponownie w 1578 roku… Rosnące koszty utrzymania strategicznie ważnej przeprawy, która regularnie ulegała zniszczeniu sprawiły, że władze Wenecji zaczęły postulować zbudowanie trwalszej, kamiennej konstrukcji.
Pod koniec 1587 roku Senat Wenecji powołał trzech superintendentów, którym zlecił wykonanie projektów mostu. Byli to Antonio da Ponte, Alvise Zorzi i Vincenzo Scamozzi. Ostatecznie wybrano projekt Antonia da Ponte, który zakładał zbudowanie kamiennego mostu z trzema sklepieniami, trzema zadaszonymi uliczkami i dwoma rzędami sklepów. Zanim rozpoczęto prace, projekt zmodyfikowano, zachowując jedno sklepienie. Nowy projekt zatwierdzono 20 stycznia 1588 roku, a 1 lutego kierownictwo nad pracami powierzono samemu da Ponte.
Budowę sklepienia zakończono w 1590 roku i zaczęto zabudowywać sklepami. Prace ostatecznie zakończono w 1591 roku, a ich koszt wyniósł 250 tys. dukatów. Ukończona przeprawa miała 48 m długości, 22 m szerokości i wsparta była na jednym łuku o rozpiętości 28 m, wznoszącym się na 7,5 m nad poziom wody. Z każdej strony łuk oparty jest na 6 tysiącach dębowych pali wbitych w dno kanału. Przez most prowadzą 3 przejścia – dwa skrajne i jedno środkowe między sklepami. W tej formie most otrzymał nazwę Ponte di Rialto.
Do połowy XIX wieku był to jedyny most na Canal Grande. Drugą przeprawą stał się Ponte dell’Accademia oddany do użytku w 1854 roku (w 1933 roku oddano do użytku przebudowany most, który istnieje po dziś dzień). Wraz z zmieniającym się charakterem Wenecji, która z miasta handlowego zaczęło zamieniać się w miasto turystyczne, Most Rialto stał się jedną z najważniejszych atrakcji turystycznych.
Obecnie przyciąga on tłumy turystów. Każda wycieczka po Wenecji musi zahaczyć o niego. W ciągu dnia są na nim więc tłumy turystów, którzy chcą zrobić sobie pamiątkowe zdjęcie z widokiem na Canal Grande. Zmienił się również charakter sklepów, ponieważ część sklepów jubilerskich zastąpiły sklepy z gadżetami i pamiątkami.
Aby uniknąć tłumów, Most Rialto najlepiej odwiedzić po wschodzie słońca, zanim do Wenecji przyjadą jednodniowi turyści. Również w nocy na moście robi się pusto.
