Organizowany od 1913 roku do 1931 roku wyścig o Puchar Schneidera był jednym z najważniejszych wyścigów tamtych lat a sam puchar był jednym z najcenniejszych trofeów o które walczyli piloci z całego świata. W 1926 roku puchar trafił do Włoch za sprawą nowatorskiego Macchi M.39.
Włosi trzykrotnie zdobyli Puchar Schneidera w 1919, 1920 i 1921 roku. W kolejnych latach trofeum trafiało w ręce Brytyjczyków i Amerykanów. Chcąc odzyskać tę prestiżową nagrodę, w 1925 roku Włosi rozpoczęli prace nad nowym samolotem Macchi M.39, który miał im w tym pomóc.
Maszyna została zaprojektowana przez Mario Castoldi. Stworzył on jednomiejscowy, dolnopłatowy wodnosamolot o mieszanej, drewniano-metalowej konstrukcji, którego kadłub miał 6,7 m długości (z pływakami 7,77 m długości), a rozpiętość skrzydeł wynosiła 9,26 m. Maksymalna masa startowa wynosiła 1575 kg. Napęd stanowił dwunastocylindrowy silnik Fiat AS.2 o mocy 800 KM, zapewniający prędkość maksymalną 439,44 km/h. Unikalną cechą samolotu było to, że jego lewe skrzydło było nieznacznie dłuższe, a pływaki miały różną masę, aby ułatwić skręty w lewo.
Zbudowano 5 maszyn – 3, które miały wystartować w wyścigu i dwie treningowe z nieco słabszymi silnikami o mocy 600 KM. Dodatkowo powstał jeden egzemplarz do prób naziemnych. Oblot pierwszego, treningowego egzemplarza miał miejsce 6 lipca 1926 roku. 16 września drugi treningowy egzemplarz został utracony w wypadku, w którym zginął jeden z pilotów, którzy mieli startować w wyścigu. Mimo to prac nad maszyną nie przerwano.
Wyścig o Puchar Schneidera 1926 roku rozpoczął się 13 listopada 1926 roku w Hampton Roads w Virginii w USA. Egzemplarz o numerze MM.75 musiał wycofać się z wyścigu z powodu awarii, maszyna o numerze MM.74 pilotowana przez Adriano Baculę przyleciała trzecia, a MM.76 pilotowany przez Mario de Bernardi zwyciężył w wyścigu, uzyskując średnią prędkość 396,69 km/h.
Na tym nie zakończyła się eksploatacja M.39, ponieważ już 17 listopada de Barnardi za sterami swojego MM.76 ustanowił rekord prędkości wynoszący 416,618 km/h na mającej 3 km długości trasie nad Hampton Roads. Po wyścigu MM.76 został zachowany i trafił do muzeum Museo storico dell’Aeronautica Militare di Vigna di Valle, gdzie można go oglądać do dnia dzisiejszego. W kolejnych latach, Mario Castoldi zaprojektował jeszcze m.in. dwa samoloty wzorowane na M.39. Były to Macci M.52 i M.67. Chociaż ustanawiały one rekordy prędkości, nie odniosły zwycięstwa w wyścigu o Puchar Schneidera, przegrywając z brytyjskimi Supermarine S.6 i S.6.
