W trakcie II wojny światowej aliancka flota wykorzystywała bardzo wiele lotniskowców. Od dużych, tradycyjnych jednostek tego typu, po mniejsze lotniskowce eskortowe. Te ostatnie najczęściej współpracowały z konwojami, zapewniając im wsparcie lotnicze. Innym zadaniem lotniskowców eskortowych był transport samolotów między wyspami na Pacyfiku.
Jednym z takich okrętów był USS Thatis Bay. Budowę okrętu rozpoczęto 22 grudnia 1943 roku, wodowanie nastąpiło 16 marca 1944, a do służby lotniskowiec wszedł 12 kwietnia 1944 roku. Był to jeden z aż 50 lotniskowców eskortowych klasy Casablanca zbudowanych w trakcie II wojny światowej.
Okręt miał 156 m długości, wyporność 7800 ton (maksymalnie 10 400 ton), a jego napęd stanowiły dwa silniki parowe o mocy 9000 KM. Zapewniały one prędkość około 19 węzłów i zasięg maksymalny 18 960 km. Okręt mógł zabrać na pokład 28 samolotów. Uzbrojone USS Thatis Bay składało się z 16 armat przeciwlotniczych kalibru 40 mm i 20 armat kalibru 20 mm. Uzbrojenie ofensywne składało się z jednej armaty kalibru 127 mm.
Okręt działał w trakcie II wojny światowej głównie na Pacyfiku jako lotniskowiec eskortowy oraz transportowiec samolotów. Po wojnie USS Thatis Bay wycofano z eksploatacji w sierpniu 1946 roku. Przywrócono go do służby w maju 1955 roku jako helikopterowiec. W nowej roli okręt wykorzystywano do 1 marca 1964 roku, po czym zezłomowano go. Był to ostatni okręt klasy Casablanca, jaki zezłomowano.
