Na południowy zachód od półwyspu Rame Head u wybrzeży Kornwalii w Wielkiej Brytanii znajduje się grupa skał noszących nazwę Eddystone Rocks. Pod koniec XVII wieku zbudowano w tym miejscu pierwszą na świecie latarnię morską na otwartym morzu. Do lat 80. XIX wieku zbudowano kolejne 3 latarnie morskie, które zastępowały starsze konstrukcje.
Skały Eddystone Rocks znacząco utrudniały poruszanie się wzdłuż brzegów Wielkiej Brytanii w zachodniej części kanału La Manche. Wielu kapitanów wolało wydłużyć rejs i płynąć wzdłuż francuskiego wybrzeża, niż ryzykować uderzenie o znajdujące się tuż przy powierzchni i ledwo widoczne skały. Brytyjskie władze zdawały sobie sprawę z problemu generowanego przez skały, w związku z czym pod koniec XVII wieku podjęto decyzję o zbudowaniu w tym miejscu latarni morskiej.
Tak wyglądała pierwsza latarnia morska zbudowana na Eddystone Rocks
Jej wykonanie i projekt powierzono Henriemu Winstanleyowi, a prace rozpoczęto w 1696 roku. Po zbudowaniu fundamentów, francuski korsarz zaatakował ekipę budowlaną i pojmał Winstanleya, z zamiarem przekazania go francuskiemu królowi, Ludwikowi XIV. Gdy ten dowiedział się o incydencie, natychmiast nakazał uwolnienie konstruktora, kwitując wydarzenie stwierdzeniem, że “Francja toczy wojnę z Anglią, a nie z ludzkością”.
Budowę dokończono, a latarnia została oddana do użytku 14 listopada 1698 roku. Miała ona drewnianą konstrukcję, która już po roku od zbudowania wymagała gruntownego remontu. W trakcie prac naprawczych tak mocno zmieniono wygląd budowli, że niektórzy historycy uważają, że powstała nowa, druga latarnia. Niestety 27 listopada 1703 roku rejon ten nawiedził potężny sztorm, w trakcie którego latarnia Winstanleya została całkowicie zniszczona. Sam konstruktor i znajdujący się w środku latarnicy również zginęli, ale ich ciał nigdy nie odnaleziono.
Druga latarnia morska zbudowana na Eddystone Rocks
Ze względu na znaczenie tego akwenu, brytyjski parlament wydawał pozwolenie na budowę kolejnej latarni, a niewielką skalistą wysepkę wydzierżawiono na 99 lat kapitanowi Johnowi Lovettowi. Zlecił on zbudowanie latarni konstruktorowi Johnowi Rudyardowi. Tym razem latarnię zaprojektowano o wiele solidniej, a do jej budowy wykorzystano cegły i beton, a sam szkielet wykonano z drewna. Latarnię uruchomiono w 1709 roku.
Konstrukcja była o wiele bardziej trwała, ale niestety 2 grudnia 1755 roku doszło do pożaru, który doszczętnie zniszczył latarnię. Trzech znajdujących się latarników uciekło na skały i zostało ewakuowanych łodzią na brzeg, ale jeden z nich zmarł. W wyniku przeprowadzonej sekcji w jego żołądku znaleziono fragmenty ołowiu, pochodzące prawdopodobnie z topiącego się podczas pożaru dachu latarni.
Istniejąca do dziś latarnia morska zbudowana na Eddystone Rocks
W 1756 roku rozpoczęto budowę trzeciej latarni, której projekt stworzył John Smeaton. Zaprojektował on nowatorską konstrukcję z wapiennych bloków, a jako zaprawę używano wapno hydrauliczne, odporne na działanie wody. Dzięki zastosowaniu tzw. złączy płetwowych konstrukcja latarni była bardzo solidna. Konstrukcja miała 8 m średnicy u postawy i 5 na szczycie, a całkowita wysokość wynosiła 18 m. Prace ukończono 16 października 1759 roku.
W 1841 roku blisko 100-letnią latarnię poddano modernizacji, ale ze względu na erozję skały, na której powstała latarnia, w 1877 roku podjęto decyzję o jej zdemontowaniu. Cała górna część konstrukcji została zdemontowana i przewieziona do Plymouth, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego. Nie usunięto również solidnego betonowego fundamentu latarni.
Latarnia morska Eddystone współcześnie
W kwietniu 1879 roku rozpoczęto budowę czwartej, ostatniej latarni w tym miejscu. Zaprojektował ją James Douglass, a w pracach pomagał mu Robert Stevenson. Nową latarnię uruchomiono w 1882 roku. W przeciwieństwie do poprzednich konstrukcji, była ona znacznie wyższa, posiadała specjalne dzwony, wykorzystywane podczas mgły, a znajdujące się przy podstawie zbiorniki na olej mogły wystarczyć na 9 miesięcy pracy.
Przez kolejne lata latarnia była wielokrotnie modernizowana, głównie pod względem stosowanego zwierciadła. W 1959 roku zelektryfikowano ją, a w 1982 roku całkowicie zautomatyzowano. Równocześnie przebudowano dach, tak aby zainstalować lądowisko dla helikopterów o masie do 3600 kg, służące do łatwiejszego dostępu do latarni. W 1999 roku na latarni zainstalowano panele słoneczne, które stały się podstawowym źródeł zasilania. Mimo upływu lat, 49-metrowa latarnia cały czas pozostaje w użyciu i jest jedną z najwyższych w Wielkiej Brytanii.
