Latarnia morska Eddystone

Na południowy zachód od półwyspu Rame Head u wybrzeży Kornwalii w Wielkiej Brytanii znajduje się grupa skał noszących nazwę Eddystone Rocks. Pod koniec XVII wieku zbudowano w tym miejscu pierwszą na świecie latarnię morską na otwartym morzu. Do lat 80. XIX wieku zbudowano kolejne 3 latarnie morskie, które zastępowały starsze konstrukcje.

Skały Eddystone Rocks znacząco utrudniały poruszanie się wzdłuż brzegów Wielkiej Brytanii w zachodniej części kanału La Manche. Wielu kapitanów wolało wydłużyć rejs i płynąć wzdłuż francuskiego wybrzeża, niż ryzykować uderzenie o znajdujące się tuż przy powierzchni i ledwo widoczne skały. Brytyjskie władze zdawały sobie sprawę z problemu generowanego przez skały, w związku z czym pod koniec XVII wieku podjęto decyzję o zbudowaniu w tym miejscu latarni morskiej.

Jej wykonanie i projekt powierzono Henriemu Winstanleyowi, a prace rozpoczęto w 1696 roku. Po zbudowaniu fundamentów, francuski korsarz zaatakował ekipę budowlaną i pojmał Winstanleya, z zamiarem przekazania go francuskiemu królowi, Ludwikowi XIV. Gdy ten dowiedział się o incydencie, natychmiast nakazał uwolnienie konstruktora, kwitując wydarzenie stwierdzeniem, że „Francja toczy wojnę z Anglią, a nie z ludzkością”.

Budowę dokończono, a latarnia została oddana do użytku 14 listopada 1698 roku. Miała ona drewnianą konstrukcję, która już po roku od zbudowania wymagała gruntownego remontu. W trakcie prac naprawczych tak mocno zmieniono wygląd budowli, że niektórzy historycy uważają, że powstała nowa, druga latarnia.  Niestety 27 listopada 1703 roku rejon ten nawiedził potężny sztorm, w trakcie którego latarnia Winstanleya została całkowicie zniszczona. Sam konstruktor i znajdujący się w środku latarnicy również zginęli, ale ich ciał nigdy nie odnaleziono.

Ze względu na znaczenie tego akwenu, brytyjski parlament wydawał pozwolenie na budowę kolejnej latarni, a niewielką skalistą wysepkę wydzierżawiono na 99 lat kapitanowi Johnowi Lovettowi. Zlecił on zbudowanie latarni konstruktorowi Johnowi Rudyardowi. Tym razem latarnię zaprojektowano o wiele solidniej, a do jej budowy wykorzystano cegły i beton, a sam szkielet wykonano z drewna. Latarnię uruchomiono w 1709 roku.

Konstrukcja była o wiele bardziej trwała, ale niestety 2 grudnia 1755 roku doszło do pożaru, który doszczętnie zniszczył latarnię. Trzech znajdujących się latarników uciekło na skały i zostało ewakuowanych łodzią na brzeg, ale jeden z nich zmarł. W wyniku przeprowadzonej sekcji w jego żołądku znaleziono fragmenty ołowiu, pochodzące prawdopodobnie z topiącego się podczas pożaru dachu latarni.

W 1756 roku rozpoczęto budowę trzeciej latarni, której projekt stworzył John Smeaton. Zaprojektował on nowatorską konstrukcję z wapiennych bloków, a jako zaprawę używano wapno hydrauliczne, odporne na działanie wody. Dzięki zastosowaniu tzw. złączy płetwowych konstrukcja latarni była bardzo solidna. Konstrukcja miała 8 m średnicy u postawy i 5 na szczycie, a całkowita wysokość wynosiła 18 m. Prace ukończono 16 października 1759 roku.

W 1841 roku blisko 100-letnią latarnię poddano modernizacji, ale ze względu na erozję skały, na której powstała latarnia, w 1877 roku podjęto decyzję o jej zdemontowaniu. Cała górna część konstrukcji została zdemontowana i przewieziona do Plymouth, gdzie znajduje się do dnia dzisiejszego. Nie usunięto również solidnego betonowego fundamentu latarni.

W kwietniu 1879 roku rozpoczęto budowę czwartej, ostatniej latarni w tym miejscu. Zaprojektował ją James Douglass, a w pracach pomagał mu Robert Stevenson. Nową latarnię uruchomiono w 1882 roku. W przeciwieństwie do poprzednich konstrukcji, była ona znacznie wyższa, posiadała specjalne dzwony, wykorzystywane podczas mgły, a znajdujące się przy podstawie zbiorniki na olej mogły wystarczyć na 9 miesięcy pracy.

Przez kolejne lata latarnia była wielokrotnie modernizowana, głównie pod względem stosowanego zwierciadła. W 1959 roku zelektryfikowano ją, a w 1982 roku całkowicie zautomatyzowano. Równocześnie przebudowano dach, tak aby zainstalować lądowisko dla helikopterów o masie do 3600 kg, służące do łatwiejszego dostępu do latarni. W 1999 roku na latarni zainstalowano panele słoneczne, które stały się podstawowym źródeł zasilania. Mimo upływu lat, 49-metrowa latarnia cały czas pozostaje w użyciu i jest jedną z najwyższych w Wielkiej Brytanii.