Latające samochody Convair Model 116 i 118

Wraz z rosnącą popularnością lotnictwa i samochodów w latach 30. XX wieku, pojawił się pomysł stworzenia latających samochodów. Wśród wielu marzycieli, którzy interesowali się tą koncepcją był Theodore P. Hall, inżynier lotniczy związany z zakładami Consolidated Vultee Aircraft (później Convair). Pod koniec lat 40. zaprojektował dwa latające samochody – Convair Model 116 i 118.

Pomysł budowy latających samochodów rozważany był przez wielu inżynierów, którzy opracowali liczne prototypy takich pojazdów, które nie odniosły większych sukcesów. Podczas II wojny światowej Ted Hall bezskutecznie próbował zainteresować swoim projektem amerykańską armię (według jego pomysłu, latające samochody miały być wykorzystywane przez komandosów do wykonywania rajdów na tyłach wroga).

Mimo niepowodzenia pierwszej koncepcji, Hall powrócił do tematu po wojnie, tym razem kierując swój projekt na cywilny tor. W 1946 roku opracował pierwszy z swoich latających samochodów – Convair Model 116. Pojazd składał się z niewielkiego dwuosobowego samochodu napędzanego 26-konnym silnikiem Crosleya oraz skrzydeł połączonych z statecznikiem i czterocylindrowym silnikiem Franklin 4A4 o mocy 90 KM zapewniający w powietrzu prędkość 180 km/h. Waga samochodu wynosiła 259 kg, a skrzydeł z silnikiem i statecznikiem 226 kg.

Maszyna została oblatana 12 lipca 1946 roku, a za sterami zasiadł Russell Rogers i inżynier Lowrance Phillips. Po dwóch kolejnych lotach pilotem został Bill Martin. Próby były w miarę udane, ale okazało się, że zainstalowany silnik lotniczy ma za małą moc. W sierpniu zastąpiono 95-konnym silnikiem Franklin 4AL-225 i kontynuowano próby. W toku testów Convair Model 116 (ConVairCar) wykonał 66 lotów, ale mimo ambicji konstruktora nie trafił do produkcji seryjnej, głównie z powodu niedopracowanej konstrukcji.

Wnioski z prób modelu 116 posłużyły Hallowi do zaprojektowania ulepszonego pojazdu o nazwie Convair Model 118. Maszyna odbyła swój pierwszy lot 15 listopada 1947 roku. Od poprzednika różniła się większymi wymiarami (10,5 m rozpiętości skrzydeł) i wagą (1157 kg w pełnej konfiguracji do lotu). Napęd zapewniał 25-konny silnik Crosleya dla samochodu, oraz lotniczy sześciocylindrowy silnik Lycoming O-435C o mocy 190 KM. Zapewniał on prędkość 201 km/h w powietrzu.

Sam samochód był również większy i mógł zabrać oprócz pilota jeszcze trzy osoby. Prototyp oblatano 15 1947 roku, a za sterami zasiadł Reuben Snodgrass. Trzy dni później prototypowy pojazd rozbił się z powodu braku paliwa. Część lotnicza nie uległa zniszczeniu, ale samochód nie nadawał się do dalszej eksploatacji. W związku z tym zbudowano jeszcze jeden prototyp, który oblatano 29 stycznia 1948 roku (za sterami zasiadł W. G. Griswold).

Wykonano jeszcze kilka próbnych lotów, ale zainteresowanie projektem ze strony zakładów Convair spadło do zera, w związku z czym projekt zamknięto. Warto dodać, że przed wypadkiem pierwszego prototypu zakładano, że powstanie nawet 160 tys. ConvAirCar-ów, przy czym cena samego samochodu miała wynosić 1500 dolarów. Skrzydła wraz z silnikiem i statecznikiem miały być wynajmowane na lotniskach.

Chociaż projekt Convair upadł, powstało jeszcze kilka podobnych konstrukcji w innych krajach, które jednak również nie zyskały popularności i nie weszły do seryjnej produkcji.