Zbudowany w 1927 roku Junkers S 36 i jego wersja rozwojowa oznaczona jako K 37 oficjalnie powstał jako samolot pocztowy, jednak zaprojektowano go tak, aby nadawał się do wykorzystania jako ciężki myśliwiec albo lekki bombowiec. Nigdy nie zyskał jednak popularności.
Ze względu na ograniczenia nałożone na Niemcy po I wojnie światowej, rozwój samolotów typowo wojskowych był praktycznie niemożliwy. W związku z tym, niemieccy konstruktorzy musieli prowadzić prace nad samolotami wojskowymi potajemnie lub pod przykrywką. W drugiej połowie lat 20. w zakładach Junkersa rozpoczęto pod kierownictwem Ernsta Zindela prace nad samolotem pocztowym Junkers S 36.
Maszyna miała układ dolnopłata z otwartą kabiną dla 3 członków załogi. Kadłub wykonano z metalu i pokryto blachą falistą, typową dla samolotów Junkersa z tego okresu. Kadłub miał 11,4 m długości, rozpiętość skrzydeł wynosiła 20,4 m, a maksymalna masa startowa wynosiła 4300 kg. Napęd stanowiły dwa silniki Gnôme et Rhône „Jupiter VI” o mocy 960 KM, zapewniające prędkość 245 km/h.
Cechą charakterystyczną samolotu był podwójny statecznik, oraz rozłożenie stanowisk załogi, które wyraźnie nie było potrzebne w samolocie pocztowym i zdradzało wojskowe możliwości samolotu. Oblot prototypu miał miejsce 5 września 1927 roku. Następnie samolot zaprezentowano na kilku wystawach lotniczych z nadzieją na zdobycie zamówień zagranicznych. Tylko Szwecja zainteresowała się projektem na tyle, aby nabyć jeden z prototypów, który poddano modernizacji i przebudowano na wielozadaniowy samolot wojskowy K 37.
W ramach przebudowy zainstalowano uzbrojenie w postaci 3 karabinów maszynowych, oraz zaczepy dla bomb o łącznej masie 500 kg. Dzięki odpowiedniej konstrukcji, maszyna była zdolna do lotu na pułapie 7000 m, co pozwalało jej na uniknięcie kontaktu z większością ówczesnych myśliwców. Dodatkowo istnieją zdjęcia maszyny opisywanej jako K 37, ale z niemieckim numerem rejestracyjnym, która posiada zamknięty kokpit.
Szwedzi również podjęli próby sprzedania maszyny odbiorcom zagranicznym, ale nie przyniosły one zakładanych rezultatów. Tylko Japonia nabyła jeden lub dwa egzemplarze K 37 (źródła nie są zgodne co do liczby wyprodukowanych maszyn poszczególnych odmian), które wykorzystano bojowo w Mandżurii. Dodatkowo na ich podstawie zaprojektowano w Japonii samoloty Mitsubishi K-1 i K-2, wzorowane w różnym stopniu na niemiecko-szwedzkiej konstrukcji. Japońskie maszyny trafiły do produkcji seryjnej i eksploatacji w okresie przed II wojną światową.
