W okresie przejściowym, zanim popularność zdobyły okręty pancerne o napędzie parowym, w Wielkiej Brytanii zbudowano kilka nietypowych okrętów liniowych wyposażonych w dodatkowy napęd parowy. Jednym z nich był HMS Marlborough zbudowany w 1855 roku.
HMS Marlborough budowano początkowo jako tradycyjny, trzyrzędowy okręt liniowy pierwszej klasy uzbrojony w 131 dział. W trakcie prac podjęto jednak decyzję o przebudowaniu okrętu na jednostkę o napędzie parowym. Przebudowa oznaczała umieszczenie w środkowej części kadłuba silnika parowego, połączonego z pojedynczą śrubą napędową. Nie ingerowano w kształt kadłuba (w przypadku HMS Marlborough nieznacznie go tylko wydłużono), przez co okręty te nie wykorzystywały w pełni możliwości nowego napędu.
W połączeniu z małą ilością zapasów węgla, napęd parowy wykorzystywano głównie podczas krótkich rejsów, w trakcie których żagle nie dawały wystarczającej prędkości. Był to więc typowo pomocniczy napęd. Z drugiej strony okręty liniowe z maszynami parowymi były lepszymi jednostkami obrony wybrzeża, niż jednostki żaglowe, ponieważ dysponowały większą manewrowością.
Okręt zwodowano 31 lipca 1855 roku, po wykończeniu oddelegowano go do służby na Morzu Śródziemnym, gdzie pływał jako okręt flagowy floty śródziemnomorskiej w latach 1858-1864. Później oddelegowano go do służby na wodach wokół Wysp Brytyjskich, gdzie wykorzystywano go jako okręt pomocniczy i treningowy. Jednostka była wówczas już całkowicie przestarzała z powodu wejścia do służby pierwszych okrętów pancernych.
W latach 70. XIX wieku przeklasyfikowano go na okręt drugiej klasy, tzw. 98-działowy. Wykorzystywano go do 1904 roku, kiedy to podjęto decyzję o włączeniu go w struktury bazy morskiej HMS Vernon. W tej roli, pozbawiony uzbrojenia i przebudowany na okręt-bazę dawny liniowiec wykorzystywano do 1924 roku. W październiku tego roku podjęto decyzję o jego złomowaniu, które jednak nigdy nie nastąpiło, ponieważ jednostka zatonęła 28 listopada 1924 roku podczas rejsu do stoczni złomowej.
HMS Marlborough miał 73 m długości i wyporność 5892 lub 6071 ton. Napęd stanowił silnik parowy o mocy 780 KM, prędkość maksymalna wynosiła natomiast 10 węzłów. Chociaż początkowo okręt miał 131 dział, szybko zmniejszono ich liczbę do 121. Uzbrojenie składało się więc z jednej armaty 110-funtowej, 16 dział ośmiocalowych, 6 dział 70-funtowych, 10 dział 40-funtowych i 88 dział 32-funtowych.