HMS Defiance – ostatni brytyjski drewniany okręt liniowy

Zbudowany w 1862 okręt liniowy HMS Defiance nigdy nie wszedł do służby, ale zapisał się w historii jako ostatni brytyjski drewniany okręt liniowy. Nigdy nie wyposażono go w planowane ożaglowanie i wykorzystywano go jako jednostkę szkolną aż do 1931 roku.

W latach 50. XIX wieku stopniowy rozwój technologii sprawił, że zaczął zbliżać się zmierzch drewnianych okrętów liniowych. 17 czerwca 1855 roku Royal Navy zamówiła kolejny drewniany okręt liniowy z pomocniczym napędem parowym – HMS Defiance. Jednostka miała być rozwinięciem okrętów liniowych typu Renown.

Według planu, okręt miał być typowym, trzyrzędowym, drewnianym okrętem liniowym o długości 75 m i wyporności 5700 ton. Napęd oprócz żagli miał stanowić silnik parowy Maudslay o mocy 3550 ihp. Uzbrojenie miało składać się z 91 dział różnego kalibru. Załoga miała liczyć 860 oficerów i marynarzy. Koszt budowy wyniósł 119 442 funtów.

Stępkę położono 20 września 1858 roku w stoczni Pembroke Dock. Wodowanie miało miejsce 27 marca 1861 roku, a prace wykończeniowe trwały do 1862 roku, ale w praktyce nigdy nie zostały ukończone. Podczas prób morskich przeprowadzonych 5 lutego 1862 roku okręt nie posiadał ożaglowania. W ich trakcie jednostka mimo niepełnego wyposażenia uzyskała prędkość 11,8 węzła, czyli zdecydowanie mniej niż w pełni wyposażone okręty zbudowane wcześniej.

Ze względu na wejście do służby rok wcześniej okrętu pancernego HMS Warrior, HMS Defiance był całkowicie przestarzały w momencie ukończenia. W tej sytuacji Royal Navy natychmiast wycofała go z eksploatacji i przeniosła do rezerwy. W 1884 roku okręt został przekształcony w okręt szkolny dla Devonport torpedo and mining school. W tej roli jednostka wykorzystywana była do 1930 roku. Ostatecznie 26 czerwca 1931 roku dawny okręt liniowy został wycofany z eksploatacji i sprzedany firmie Castle Shipbreaking Yard, która go rozebrała.

HMS Defiance był ostatnim zbudowanym i wprowadzonym (częściowo) do służby brytyjskim drewnianym okrętem liniowym z pomocniczym napędem parowym. Jego bezpośrednim następcą zostały okręty pancerne typu Bulwark budowane od 1859 roku.