Genbaku Dōmua – Pomnik Pokoju w Hiroszimie

Budynek hali wystawowej w Hiroszimie, zbudowany w 1915 roku był jednym z niewielu obiektów, które przetrwały zrzucenie bomby atomowej na miasto, 6 sierpnia 1945 roku. Bomba Little Boy eksplodowała 150 m od hali, na wysokości 580 m nad ziemią.

Budynek otwarto w kwietniu 1915 roku, a jego projekt stworzył czeski architekt Jan Letzel. Początkowo wykorzystywano go jako komercyjną halę wystawową, w której prezentowano różne osiągnięcia techniki i przemysłu, a z czasem również kultury i sztuki. Budynek znajdował się w prestiżowej biznesowej dzielnicy Hiroszimy, niedaleko mostu Aioi.

Ze względu na charakterystyczny kształt mostu Aioi oraz hali wystawowej, jako punkt zrzutu pierwszej na świecie bomby atomowej wybrano właśnie ten rejon miasta. Zadaniem załogi bombowca Enola Gay było trafienie bomba Little Boy jak najbliżej mostu. Załodze nie udało się trafić idealnie w cel, przez co bomba eksplodowała nad pobliskim szpitalem, około 150 m od hali wystawowej, na wysokości 580 m.

Bliskość eksplozji i solidna konstrukcja budynku sprawiły, że chociaż uległ on uszkodzeniu, a wszyscy ludzie w jego pobliżu po prostu wyparowali, znaczna część konstrukcji przetrwała wybuch. Okazało się, że był to jedyny budynek, który przetrwał w centrum miasta. Jego ruiny uwieczniano praktycznie na wszystkich panoramach zniszczonego miasta, pokazując jak potężna jest broń atomowa.

Atak atomowy na Hiroszimę i Nagasaki

Po wojnie podczas odbudowy miasta część mieszkańców uważała, że ruiny powinny zostać zburzone, jednak ostatecznie uznano, że budynek powinien stać się pomnikiem ku czci ofiar ataku. Pozostawiono go w praktycznie nietkniętym stanie przez wiele lat i dopiero w połowie lat 60. zaczęto zabezpieczać ruiny, aby nie uległy dalszemu zniszczeniu.

Wokół budynku zbudowano park, a sam obiekt nazwano Pomnikiem Pokoju (stosuje się również nazwę Kopuła Bomby Atomowej – Genbaku Dōmua). Przeprowadzone prace konserwacyjne ograniczono jedynie do zabezpieczenia ruin, aby nie uległy zniszczeniu z powodu warunków pogodowych. Dzięki temu budynek zachował stan z 6 sierpnia 1945 roku. W 1996 roku wpisano go na listę światowego dziedzictwa UNESCO.