Zaprojektowany krótko po Wojnie Zimowej fiński myśliwiec VL Myrsky był ciekawą ale całkowicie zapomnianą konstrukcją. Kariera zaledwie 51 zbudowanych maszyn była krótka i pełna katastrof, chociaż same samoloty były oceniane przez pilotów pozytywnie.
Już w 1939 roku Finowie zdawali sobie sprawę z możliwości wybuchu wojny. Fińskie siły powietrzne w tym czasie składały się z zbieraniny mniej lub bardziej nowoczesnych maszyn. Sytuacja międzynarodowa uniemożliwiała jednak pozyskanie nowoczesnych myśliwców, mogących dorównywać np. radzieckim konstrukcjom.
W związku z tym już na początku roku, władze zleciły państwowym zakładom Valtion Lentokonetehdas opracowanie samolotu myśliwskiego w oparciu o krajowy przemysł i technologie. Jedynie silnik miał pochodzić z importu. Początkowo jako jednostkę napędową wybrano brytyjski silnik Bristol Taurus III, ale wybuch II wojny światowej uniemożliwił jego pozyskanie.
Ostatecznie podjęto decyzję o zainstalowaniu silników Pratt & Whitney R-1830 Twin Wasp, które były bardziej dostępne, ponieważ formalnie były to cywilne silniki lotnicze. Najbliższym źródłem tego typu silników stały się… Niemcy, gdzie w magazynach zdobycznego sprzętu zalegały spore ilości tych silników, ale w nieco słabszej wersji R-1830-S3C3-G.
Wojna Zimowa doprowadziła do spowolnienia prac nad myśliwcem, w związku z czym dopiero 23 grudnia 1941 roku oblatano prototyp maszyny, oznaczonej jako VL Myrsky. Samolot miał metalową konstrukcję, ale kadłub i skrzydła pokryte były sklejką oraz płótnem, ponieważ Finlandia nie miała możliwości pozyskania odpowiedniej ilości duraluminium.
Pierwsze próby prototypu wykazały, że maszyna wpada w silne drgania. W celu rozwiązania tego problemu zbudowano kolejne 3 prototypy, które wykorzystano do testów. Chociaż wszystkie maszyny rozbiły się, a dwóch pilotów zginęło, udało się rozwiązać problemy i jesienią 1942 roku rozpoczęto produkcję seryjną.
Zbudowano łącznie 51 maszyn (pierwszy prototyp, 3 maszyny przedseryjne oznaczone jako VL Myrsky I i 47 maszyn seryjnych oznaczonych jako VL Myrsky II). Wiosną 1943 roku zamówiono nieco zmodyfikowaną wersję myśliwca, oznaczoną jako VL Myrsky III, ale chociaż rozpoczęto budowę 10 egzemplarzy, samolotów nie dokończono.
VL Myrsky miał 8,3 m długości i 11 m rozpiętości skrzydeł. Maksymalna masa startowa wynosiła 3211 kg, a napęd zapewniał czternastocylindrowy silnik Pratt & Whitney R-1830-SC3-G Twin Wasp o mocy 1065 KM. Zapewniał on prędkość maksymalną 529,5 km/h i przelotową 399 km/h, oraz zasięg 499 km. Uzbrojenie składało się z 4 karabinów maszynowych VKT LKk/42 kalibru 12,7 mm (będących w praktyce przerobioną, nielicencyjną wersją amerykańskich Browningów M.1939 kalibru 13,2 mm). Dodatkowo pod skrzydłami znajdowały się zaczepy dla dwóch bomb o masie 100 kg każda.
Myśliwce trafiły do jednostek liniowych w trakcie Wojny Kontynuacyjnej, ale nie wzięły większego udziału w działaniach bojowych. Do końca wojny wykonano zaledwie 81 misji, w trakcie których doszło do kilku potyczek z radzieckimi samolotami (bez zestrzeleń). Z powodu wypadków utracono jednak 10 maszyn. Chociaż myśliwce te były dobrze oceniane przez pilotów, w trakcie eksploatacji okazało się, że zastosowany do klejenia drewnianych elementów klej, nie nadawał się do surowych, zimnych warunków panujących w Finlandii. Maszyny musiały być regularnie sprawdzane i naprawiane z tego powodu.
Myrsky okazał się dobrą, ale całkowicie przejściową konstrukcją. W jednostkach liniowych o wiele lepiej spisywały się dostarczane z Niemiec myśliwce Bf 109. Ostatecznie, doświadczenie przy pracach nad VL Myrsky wykorzystano przy projektowaniu myśliwca VL Pyörremyrsky. Eksploatację myśliwców zakończono w maju 1947 roku, a ostatni lot miał miejsce w lutym 1948 roku. Do naszych czasów przetrwały jedynie 3 kadłuby maszyn tego typu i pewna ilość różnych części. Finowie planują odbudowanie jednego samolotu do stanu nielotnego.
