Pierwszym okrętem pancernym w historii był francuski Gloire, natomiast pierwszym okrętem wojennym o całkowicie żelaznym kadłubem brytyjski HMS Warrior. Na kilka miesięcy przed położeniem stępki pod brytyjski okręt, we Francji położono stępkę pod okręt pancerny Couronne. Zwodowano go jednak po Warriorze.
Już w momencie rozpoczęcia prac nad Gloire, Francuzi wiedzieli, że okręt ten będzie jedynie jednostką pokazową. W dniu położenia stępki pod niego złożono w stoczni Arsenal de Lorient zamówienie na kolejny okręt pancerny – Couronne. Jednostka miała być rozwinięciem Gloire, z jedną, najważniejszą różnicą – jej kadłub miał być w całości wykonany z żelaza i opancerzony.
Gloire
Stępkę pod okręt położono 14 lutego 1859 roku, a wodowanie miało miejsce 28 marca 1861 roku. Do służby okręt wszedł 2 lutego 1862 roku. Chociaż stępkę położono przed brytyjskim HMS Warrior, zarówno wodowanie jak i wejście do służby miało miejsce już po brytyjskiej jednostce. Według założeń Couronne klasyfikowany był jako opancerzona fregata, ponieważ posiadał jeden pokład działowy (zdjęcia przedstawiające okręt z dwoma pokładami działowymi pochodzą z czasów gdy był wykorzystywany jako jednostka treningowa), jednak mimo to zakładano, że miał być wykorzystywany jako okręt liniowy.
Couronne miał 80,85 m długości i wyporność 6428 ton, a jego kadłub w całości wykonano z żelaza. Napęd stanowił jeden silnik parowy o mocy 2000 lub 3200 ihp, zapewniający prędkość maksymalną 12,5 węzła przy zapasie węgla starczającym na pokonanie 2410 mil morskich (4460 km). Dodatkowo okręt posiadał pełne ożaglowanie. Uzbrojenie składało się z 30 dział kalibru 164,7 mm umieszczonych po 15 na każdej burcie, oraz 6 dział tego samego typu wykorzystywanych jako działa pościgowe na górnym pokładzie. Opancerzenie składało się z płyt pancernych o grubości 120 mm, wzmocnionych dwiema warstwami drewna tekowego o łącznej grubości 380 mm. Mostek chroniony był płytami pancernymi o grubości 100 mm, a pokład o grubości 12,7 mm. Załoga liczyła 570 oficerów i marynarzy.
Couronne po przebudowie na jednostkę treningową
Okręt spisywał się na morzu zdecydowanie lepiej od Gloire, głównie dzięki niżej położonemu środkowi ciężkości, oraz wyżej umieszczonych otworach działowych. Mimo to była to jednostka typowo przejściowa. Okręt był wykorzystywany głównie do zadań szkoleniowych, a podczas wojny Francuksko-Pruskiej brał udział w blokadzie niemieckiego wybrzeża, jednak nie wykorzystano go w żadnej potyczce. W toku służby wielokrotnie modyfikowano jego uzbrojenie.
W latach 1881-1885 okręt poddano modernizacji, w ramach której przystosowano go do pełnienia roli jednostki szkolnej dla artylerzystów. W nowej roli wykorzystywano go aż do 1 grudnia 1908 roku, kiedy to wycofano go z służby. Do 1 września 1909 roku rozbrojono go i przekształcono w pływające koszary, zakotwiczone w Tulonie. W tej roli niegdyś pionierski okręt pancerny wykorzystywany był do 1934 roku, kiedy to zezłomowano go.
