Znajdujący się w Panamie żuraw pływający Titan na pierwszy rzut oka wygląda jak typowa tego typu współczesna jednostka. Mało kto wie, że zbudowano go 1941 roku w Niemczech, a po II wojnie światowej wykorzystywano go w Long Beach w stoczni US Navy,
W 1937 roku firma Demag A.G. otrzymała zamówienie na 3 żurawie portowe Schwimmkran. Miały one być wykorzystywane w największych niemieckich portach, głównie podczas budowy okrętów wojennych, zwłaszcza podwodnych. Do eksploatacji weszły one w 1941 roku i trafiły m.in. do Hamburga, Kilonii oraz Gdyni. W tym samym czasie zbudowano jeszcze czwarty żuraw dla ZSRR, który trafił do Sankt Petersburga na krótko przed niemiecką inwazją, przez co nie zmontowano go do końca. Niemieckie żurawie otrzymały nazwy Schwimmkran nr. 1, nr. 2 i nr. 3.
Schwimmkran nr. 1 (Herman the German YD-171, Titan)
Pierwszy z żurawi trafił Kilonii, gdzie był wykorzystywany do końca wojny. W 1945 roku przejęły go wojska brytyjskie, a następnie został przekazany Amerykanom jako łup wojenny. Rozmontowano go i przetransportowano do Long Beach w USA. Zmontowano go przy użyciu pływającego żurawia AB-1 (ex-pancernika USS Kearsarge) i nadano nazwę Herman the German (YD-171).
Wykorzystywano go m.in. podczas modernizacji pancerników USS Missouri i USS New Jersey oraz podczas przenoszenia samolotu Hughes H-4 do nowego hangaru. W 1994 roku stocznia została zamknięta, a żuraw sprzedany. Nowym właścicielem został Panama Canal Commission. W 1996 roku przetransportowano go na pokładzie statku Sea Swan do Panamy, gdzie wykorzystywany jest obecnie do obsługi Kanału Panamskiego. Obecnie nosi nazwę Titan. Żuraw ma maksymalnie 114 m wysokości i udźwig 350 ton. Obrót wokół własnej osi zajmuje 10 minut.
Schwimmkran nr. 2
Drugi z żurawi służył w Hamburgu. W 1943 roku został częściowo zniszczony i uznany za nienadający się do naprawy. Po wojnie wydobyto go z dna portu i przebudowano na mniejszy żuraw o mniejszej nośności. Nowa jednostka nosi nazwę HHLA III i pozostaje w eksploatacji.
Schwimmkran nr. 3
Trzeci żurawi trafił do Gdyni. W latach 1943-1944 wykorzystywano go w Danii do podnoszenia wraków duńskich okrętów i statków zatopionych w 1940 roku. Następnie żuraw powrócił do Gdyni a później przetransportowano go do Kilonii, gdzie w 1945 roku został zdobyty przez wojska brytyjskie.
Brytyjczycy ostatecznie sprzedali go Francji, ale jednostka nigdy nie trafiła do odbiorcy. 25 czerwca 1951 roku żuraw zatonął podczas holowania u wybrzeży Danii. Powodem zatonięcia była utrata stabilności, ponieważ nie zdemontowano go na czas transportu.
Rosyjski Schwimmkran
Ostatni z żurawi trafił do Leningradu tuż przed niemiecką inwazją w 1941 roku. Wraz z nim do ZSRR przyjechali pracownicy firmy Demag, którzy mieli pomóc w montażu, ale prac nie dokończono. Podczas wojny częściowo złożony żuraw wykorzystywani jako punkt obserwacyjny. W toku działań wojennych los żurawia pozostawał nieznany. Przez lata uważano, że został zniszczony, ale w 2015 roku rozpoznano go w Stoczni Admiralicji, cały czas w służbie.
