Brytyjski trójkołowiec Reliant Robin

W 1973 roku w Wielkiej Brytanii do sprzedaży trafił jeden z bardziej charakterystycznych (definitywnie brzydkich) samochodów – trójkołowy Reliant Robin. Nie był to pierwszy taki samochód zaprojektowany przez firmę Reliant, ale bez wątpienia był najpopularniejszym, ponieważ produkowano go w rożnych wersjach do 2002 roku.

Ze względu na przepisy obowiązujące w Wielkiej Brytanii, firma Reliant postanowiła na początku lat 70. rozwinąć produkcję lekkich, trójkołowych samochodów. Dzięki zastosowaniu lekkiego nadwozia z kompozytu, oraz pojedynczego przedniego koła, możliwe było zaprojektowanie samochodu ważącego mniej niż 450 kg. Taki pojazd był zarówno tańszy w produkcji jak i eksploatacji, ponieważ z prawnego punktu widzenia opodatkowany był jak motocykl, a do jazdy nim potrzebne było prawo jazdy kategorii B1, nadawane wraz z prawem jazdy kategorii A na motocykle.

Reliant Robin z 1977 roku (fot. Niels de Wit)

W 1973 roku zaprezentowany został model Reliant Robin Mk.1. Niewielki pojazd miał 3,3 m długości, 1,4 m szerokości i 1,3 m wysokości. Napęd stanowił lekki, czterocylindrowy silnik o pojemności zaledwie 750 cm³, zamieniony później na nieco mocniejszy silnik o pojemności 850 cm³, zapewniający oficjalnie prędkość maksymalną 136 km/h. Ze względu jednak na pojedyncze przednie koło, jeżdżenie Robinem nie było zbyt proste i bezpieczne. Dzięki stosunkowo niskiej cenie samochody te zyskały sporą popularność w Wielkiej Brytanii. W latach 1974-1978 produkowano je również na licencji w Grecji.

Ostatecznie model Mk.1 został wycofany z oferty w 1982 roku, ale nie oznaczało to jego końca. Po kilkuletniej przerwie, Reliant wskrzesił Robina w wersji Mk.2 w 1989 roku. Auto otrzymało nowe nadwozie, a z czasem w ofercie pojawiły się wersje van i “kombi”. Dodatkowo, z racji tego, że Robin zyskał status samochodu kultowego, zaczęto wprowadzać do sprzedaży wersje limitowane, wyróżniające się ciekawszą kolorystyką nadwozia, oraz czasami wyposażeniem.

Reliant Robin Van (fot. Dennis Elzinga)

W 1999 roku model Mk.2 został zastąpiony zaprojektowanym przez Andiego Plumba modelem Mk.3. Nadwozie zyskało całkowicie nową stylistykę, a przednie lampy zostały zaczerpnięte z Vauxhalla Corsa. Produkcję tej wersji zakończono w 2001 roku specjalną, 65 limitowaną edycją.

Krótko później firma B&N Plastics wznowiła produkcję Robina na licencji. Według założeń produkcja miała wynosić maksymalnie 250 egzemplarzy rocznie, ale po zbudowaniu zaledwie 40 aut, z powodu problemów finansowych w 2002 roku zakończono produkcję.

Reliant Robin (fot. Joost J. Bakker)

Wyprodukowane egzemplarze należały do dwóch wersji – BN-1, będącej rozwinięciem ostatniej specjalnej wersji limitowanej Robina, oraz BN-2, która otrzymała bardzo nowoczesne jak na tamte lata wyposażenie – odtwarzacz CD, sterowane elektrycznie przednie szyby oraz bardziej dopracowane wnętrze.

Jednym z głównych powodów zaprzestania produkcji Robina w 2001 roku były zmiany w przepisach i rezygnacja DVLA (Driver and Vehicle Licensing Agancy) z wydawania praw jazdy kategorii B1 dla posiadaczy prawa jazdy kategorii A. Ciągłe zmiany w przepisach sprawiły, że przez kilka lat jazda Robinem wymagała ciągle różnych uprawnień.

Reliant Robin z 1993 roku (fot. Wikimedia Commons)

Ostatecznie na przełomie 2012 i 2013 roku sprawę uporządkowano. Obecnie Robinem mogą jeździć zarówno posiadacze prawa jazdy na motocykle, ale w wieku powyżej 21 lat, oraz posiadacze prawa jazdy na samochód.