Brewster Body Shield – zbroja z I wojny światowej

Na początku XX wieku armie na całym świecie zaczęły szukać nowych sposobów ochrony żołnierzy przed pociskami. Zanim zaczęto produkować kamizelki kuloodporne, powstało wiele „pancerzy osobistych”, przypominających dosłownie średniowieczne zbroje. Jednym z bardziej oryginalnych projektów był amerykański Brewster Body Shield.

Pancerz zaprojektował inżynier Guy Otis Brewster na zamówienie amerykańskiej armii w 1917 roku. Składał się z hełmu i płyty pancernej z przodu (napierśnika). Całość wykonana była z stali chromoniklowej i ważyła 18 kg. Hełm opierał się na ramionach i dodatkowo był przypięty skórzanymi pasami do napierśnika. W razie potrzeby istniała możliwość zasłonięcia oczu specjalnymi nakładkami.

Napierśnik wykonany z jednolitej płyty stalowej, zagiętej, aby dopasować ją w miarę do ciała chronił przed pociskami kalibru .30-06 Springfield, wystrzelonymi z prędkością 820-900 m/s. W warunkach bojowych chroniłby więc przed większość ówczesnych pocisków karabinowych.

Mimo licznych testów i wyprodukowania przynajmniej kilkudziesięciu pancerzy, Brewster Body Shield nie wszedł na wyposażenie amerykańskich żołnierzy. Główną wadą była wysoka masa całego stroju oraz znaczące ograniczenie swobody ruchu, które w warunkach bojowych praktycznie całkowicie uniemożliwiało poruszanie się w terenie.

Amerykański wynalazek nie był jedynym tego typu rozwiązaniem. Również w innych krajach projektowano pancerze osobiste, wykonane z stalowych płyt. Największymi użytkownikami tego typu strojów byli Niemcy, ale w ich przypadku pancerz najczęściej ograniczał się do napierśnika i ewentualnie maski połączonej z standardowym hełmem.