Boeing XAT-15 zaczął powstawać w 1940 roku jako odpowiedź zakładów Boeinga na zapotrzebowanie US Army Air Corps na dedykowany samolot szkolno-treningowy dla załóg bombowców. Zmiana priorytetów po włączeniu się Stanów Zjednoczonych do wojny sprawiła, że z prac nad maszyną zrezygnowano.
W 1940 roku dowództwo USAAC ogłosiło zapotrzebowanie na ponad 1000 samolotów szkolno-treningowych, które miały służyć do szkolenia załóg bombowców i ewentualnie pełnić ograniczoną rolę maszyn bojowych. Boeing w odpowiedzi zlecił swojemu oddziałowi w Wichita, który powstał po przejęciu w 1939 zakładów Stearman Aircraft Company, opracowanie takiej maszyny.
Prace nad samolotem oznaczonym jako Boeing XAT-15 (Crewmaker) ruszyły w 1940 roku i doprowadziły do zbudowania dwóch prototypów, które oblatano w 1942 roku. Samolot miał 12,9 m długości i 18,2 m rozpiętości skrzydeł, a jego maksymalna masa startowa wynosiła 6511 kg. Napęd stanowiły dwa silniki Pratt & Whitney R-1340-AN-1 Wasp o mocy 600 KM każdy, zapewniające prędkość maksymalną 333 km/h i zasięg 1368 km. Uzbrojenie samolotu składało się z 4 karabinów maszynowych kalibru 7,62 mm oraz ładunku bomb o masie 450 kg.
Aby oszczędzić na materiałach wobec zbliżającej się wojny, XAT-15 zbudowany został z stali (konstrukcja kadłuba) pokrytej sklejką. Skrzydła i statecznik również wykonano z drewna. Prototypy zostały przekazane USAAC na testy, ale zmiana sytuacji strategicznej i włączenie się Stanów Zjednoczonych do wojny w grudniu 1941 roku sprawiły, że USAAC zrezygnowało z dalszych prac nad maszyną.
Oficjalnie argumentowano to zmianą priorytetów i położeniem nacisku na budowę pełnoprawnych bombowców. Dodatkowo uznano, że o ile typowy samolot szkolno-treningowy jest przydatny do szkolenia pilotów, załogi bombowców mogą być szkolone na normalnych bombowcach. W związku z tym prototypy Boeinga XAT-15 zostały z czasem zezłomowane, a zamówienie na ponad 1000 samolotów anulowane.