Bandkanon 1 – szwedzkie działo samobieżne

W latach 60. Szwedzkie Siły Zbrojne wprowadziły do eksploatacji niewielką serię dział samobieżnych Bandkanon 1 (Bkan 1). Powstało jedynie 26 egzemplarzy, a produkcję przerwano z powodu kosztów. Wykorzystywano je do 2003 roku.

Pierwszymi działami samobieżnymi szwedzkiej armii były pojazdy Stormartillerivagen m/43 zaprojektowane w 1944 roku na bazie czołgów LT vz. 38 produkowanych w Szwecji na licencji. Wykorzystywano je do 1973 roku. W latach 60. pojazdy te były już jednak całkowicie przestarzałe, w związku z czym dowództwo sił lądowych podjęło decyzję o rozpoczęciu prac nad nowym pojazdem tego typu. Równocześnie trwały próby szwedzkiego czołgu podstawowego Strv 103. Uznano, że dobrym rozwiązaniem będzie wykorzystanie podzespołów czołgu w projekcie nowego działa samobieżnego, dzięki czemu ułatwi się eksploatację pojazdów.

Ostatecznie nowy pojazd otrzymał jednostkę napędową składającą się z silnika wysokoprężnego i turbiny gazowej z Strv 103, jednak wszystkie pozostałe elementy konstrukcji zaprojektowano od podstaw albo w oparciu o inne, wcześniejsze projekty – zwłaszcza Artillerikanonvagn 151 z 1960 roku. Pojazd otrzymał nazwę Bandkanon 1A, a jego produkcję rozpoczęto w 1967 roku.

Bkan 1 miał 6,55 m długości (11 m wraz z lufą), 3,37 m szerokości i 3,55 m wysokości, a masa wynosiła 52 tony. Z racji tego, że napęd pochodził z Strv 103, składał się z silnika diesla Rolls-Royce K60 o mocy 240 KM oraz turbiny gazowej Boeing 502-10MA o mocy 300 KM.Zapewniał on prędkość maksymalna 28 km/h i zasięg 230 km.

Uzbrojenie działa samobieżnego składało się z armaty m/60 kalibru 155 mm umieszczonej w zamkniętej wieży chronionej pancerzem o grubości 20 mm (tak jak cały kadłub). Działo wyposażono w automat ładujący z dwoma magazynkami po siedem pocisków każdy. Dzięki temu Bkan 1 mógł wystrzelić 14 pocisków w ciągu zaledwie 45 sekund, co zapewniało sporą siłę ognia. Zasięg działa wynosił 28 km, a pociski ważyły 47 kg. Uzupełnienie magazynu amunicyjnego zajmowało doświadczonej załodze około dwóch minut co jeszcze bardziej zwiększało możliwości pojazdu.

Produkcję Bkan 1A zakończono bardzo szybko, po wyprodukowaniu zaledwie 26 wozów, które trafiły do uzbrojenia pułku artylerii Norbotten A 8, stacjonującego na północy kraju (działa służyły w dwóch dywizjonach po 12 pojazdów). Rejon ten miał bardzo strategiczne znaczenie dla obrony kraju, ponieważ ukształtowanie terenu w tym regionie wymuszało poruszanie się konkretnymi drogami, często znajdującymi się w dolinach. Był to więc region, w którym artyleria mogła łatwo spowolnić lub nawet zatrzymać ruch wojsk przeciwnika. Powodem zakończenia produkcji był bardzo wysoki koszt jednostkowy pojazdów.

W latach 80. wszystkie działa samobieżne poddano modernizacji, w ramach której wymieniono silnik diesla na Detroit 6V-53T, usunięto znajdujący się z tyłu dźwig amunicyjny oraz unowocześniono systemy nawigacyjne i celownicze. Pojazdy otrzymały wówczas oznaczenie Bkan 1C. W tej konfiguracji przetrwały one w szwedzkiej armii aż do 2003 roku.