Airbus A380 jest największym samolotem pasażerskim na świecie. Pod każdym względem przewyższa dotychczasowego rekordzistę, którym był Boeing 747 Jumbo Jet. Samolot ten w najgęściejszej konfiguracji może zabrać na pokład 853 pasażerów i dysponuje zasięgiem 15 700 km. Jego wnętrza bardziej przypominają samoloty pasażerskie złotej ery lotnictwa lat 30., niż współczesne samoloty rejsowe.
Geneza
Historia Airbusa A380 sięga lat 80., kiedy to firmy Airbus oraz McDonnell Douglas rozpoczęły równolegle prace projektowe nad szerokokadłubowymi samolotami pasażerskimi, które miały być konkurencją dla Boeingów 747. Aż do lat 90. powstało wiele projektów olbrzymich samolotów, ale żaden nie zdobył zainteresowania linii lotniczych.
W 1994 roku Airbus rozpoczął kolejny projekt, mający na celu zaprojektowanie dużego samolotu pasażerskiego. Początkowo samolot otrzymał oznaczenie A3XX. Rozważano wiele koncepcji, od układu dwukadłubowego (dwa kadłuby ustawione równolegle) przez standardowy kadłub z garbem podobnym do Boeinga 747.
Ostatecznie przyjęto jednak koncepcję samolotu z standardowym kadłubem ale posiadającym dwa pokłady na całej długości kadłuba dla pasażerów i trzeci pokład techniczny i do transportu ładunków. W 2000 roku projektem zainteresowały się linie Emirates, krótko później dołączyły do nich Air France, Singapore Airlines, Qantas oraz firma leasingowa ILFC.
19 grudnia 2000 roku Airbus oficjalnie uruchomił program A380, wywodzący się bezpośrednio z projektu A3XX. Szacowano, że prace nad nowym samolotem będą kosztować 12 mld dolarów. Ostatecznie koszt projektu wzrósł do 17 mld dolarów.
Największy samolot pasażerski świata
Ze względu na wielkość samolotu, w trakcie prac projektowych Airbus ściśle współpracował z zainteresowanymi liniami lotniczymi oraz firmami obsługującymi największe lotniska na świecie. Prace projektowe ukończono w 2001 roku, a 14 marca 2002 roku rozpoczął się montaż pierwszego prototypu, przeznaczonego do prób naziemnych. Prace zakończono w kwietniu 2004 roku, a w maju rozpoczęto budowę drugiego prototypu, przeznaczonego do prób w locie.
Po raz pierwszy A380 zaprezentowano publicznie 18 stycznia 2005 roku. W swój pierwszy lot Airbus A380 wzbił się 27 kwietnia 2005 roku. Trwał on 3 godziny i 54 minuty, za sterami zasiadł pilot oblatywacz Airbusa Jacques Rosay oraz czterech członków załogi, a dodatkowo na pokładzie znalazł się Claude Lelaie, wiceprezes działu lotów Airbusa.
Samolot ważył 421 ton, a zamiast foteli i wyposażenia umieszczono balast wodny i aż 22 tony urządzeń pomiarowych. Wnioski płynące z pierwszego lotu były bardzo zadowalające, w związku z czym przystąpiono do serii prób i testów trwających ponad 4000 godzin. Chociaż w trakcie prac projektowych korzystano z najnowocześniejszych dostępnych technologii oraz wykonano tysiące badań i prób, zanim tak wielki samolot mógł wejść do eksploatacji należało go bardzo dokładnie sprawdzić.
W trakcie lotów próbnych maszyna wylądowała na 50 różnych lotniskach na całym świecie, gdzie sprawdzano kompatybilność A380 z infrastrukturą lotniskową. 4 września 2006 roku A380 po raz pierwszy wykonał lot z zapełnioną kabiną, zabierając na pokład 474 pasażerów. Ich zadaniem było przetestowanie funkcjonalności kabiny. Łącznie w testach wyposażenia wzięło 1900 pracowników firmy Airbus.
Warto dodać, że 26 marca 2006 roku przeprowadzono próbną ewakuację z pokładu samolotu. Wszystkich 853 pasażerów i 20 członków załogi ewakuowano w ciągu zaledwie 78 sekund (wymagany maksymalny czas ewakuacji to 90 sekund). Co ciekawe skorzystano z 8 z 16 wyjść ewakuacyjnych, a cała próba odbyła się po ciemku.
W ramach prób wykorzystywano łącznie 5 samolotów, które wylatały 2710 godzin w trakcie 820 lotów. 12 grudnia 2006 roku Airbus A380 oficjalnie otrzymał certyfikaty zezwalające na wejście do eksploatacji. Pierwszy A380 został przekazany liniom lotniczym Singapore Airlines 15 października 2007 roku. Pierwszy lot rejsowy odbył się już 25 października. Kolejna maszyna trafiła do przewoźnika w styczniu 2008 roku. W kolejnych miesiącach rozpoczęto regularne dostawy samolotów. A380 wykorzystywane są głównie na trasach dalekodystansowych między Europą, Azją i Ameryką.
