Ze względu na swoje położenie geograficzne, Finlandia musi posiadać sporą flotę lodołamaczy, zdolnych do utrzymywania drożności szlaków wodnych prowadzących do najważniejszych fińskich portów. Zbudowany w 1952 roku lodołamacz Voima jest najstarszym tego typu statkiem w Finlandii, który cały czas pozostaje w eksploatacji.
Geneza
W wyniku podpisanego 19 września 1944 roku w Moskwie rozejmu, Finlandia zobowiązała się do zapłacenia reparacji wojennych Związkowi Radzieckiemu w wysokości 300 mln dolarów (współcześnie około 4,18 mld dolarów). W ciągu sześciu lat kwotę tę spłacano głównie przekazując statki i produkty przemysłowe, w tym lodołamacze.
W związku z tym w okresie powojennym Finlandia dysponowała jedynie kilkoma przestarzałymi lodołamaczami, których wartość była za mała, aby zaoferować je w ramach spłaty reparacji. W 1946 roku podjęto pierwsze prace nad planem odbudowy rządowej floty lodołamaczy, które były bardzo potrzebne do zabezpieczenia szlaków wodnych prowadzących do fińskich portów, będących głównym oknem na świat dla Finów.
Powołano specjalny komitet, który stworzył plany nowego lodołamacza o wyporności 4415 ton, opartego konstrukcyjnie na przedwojennym lodołamaczu Jääkarhu, z tą różnicą, że zastosowano napęd dieslowo-elektryczny z lodołamacza Sisu. Po próbach modelowych okazało się jednak, że wybrana konstrukcja z dodatkową, jedną dziobową śrubą napędową nie spełnia oczekiwań. W związku z tym Finowie nawiązali współpracę z szwedzkimi projektantami statków, którzy pomogli w opracowaniu całkowicie nowych planów.
Budowę zlecono stoczni Wärtsilä w 1948 roku, jednak dopiero 29 maja 1951 roku położono stępkę pod lodołamacz Voima. Wodowanie miało miejsce 27 listopada 1952 roku, a po zakończeniu prób, jednostka weszła do służby oficjalnie 13 lutego 1954 roku,
Pierwszy lodołamacz z śrubami dziobowymi
Voima ma 83,5 m długości i wyporność 4415 ton. Napęd zapewniało sześć ośmiocylindrowych silników diesla Atlas Polar K58M o mocy łącznej 12 000 KM. Zasilały one dwa zestawy śrub napędowych po dwie na dziobie i rufie i zapewniały prędkość maksymalną 16,5 węzła. Załoga liczyła 58 marynarzy. Początkowo lodołamacz miał być częścią cywilnej, rządowej floty, ale z powodu licznych strajków, przydzielono go do służby jako jako jednostkę wojskową.
W momencie wejścia do służby Voima był najnowocześniejszym lodołamaczem na świecie, największa tego typu jednostką zbudowaną w Finlandii oraz pierwszym lodołamaczem, w którym zainstalowano normalne śruby również na dziobie, co znacząco zwiększało jego manewrowość (podobne rozwiązania stosowano wcześniej, ale na jednostkach innej klasy).
Pierwsze lata służby jednostki upłynęły pod znakiem licznych rejsów i rekordów w liczbie przeprowadzonych statków (w samym tylko okresie zimowym w 1956 roku Voima przeprowadził przez lód 616 statków). W latach 1978-1979 lodołamacz został poddany zakrojonej na szeroką skalę modernizacji, której koszt odpowiadał 60% ceny nowej jednostki.
Wymieniono cały napęd, instalując 6 szesnastocylindrowychsilników diesla Wärtsilä 16V22 o mocy łącznej 17 220 KM, zapewniających prędkość maksymalną 16 węzłów i 2 węzłów podczas pokonywania lodu o grubości 1,2 m. Załogę zmniejszono do 21 osób, przebudowano całą nadbudówkę, wzmocniono kadłub oraz odświeżono konstrukcję. W wyniku modernizacji wyporność wzrosła do 5209 ton.
Przez kolejne lata Voima nieprzerwanie służył na wodach Zatoki Fińskiej bez większych problemów – nie licząc kilku zderzeń, które zdarzają się często takim jednostkom, pierwszym większym incydentem w karierze statku było uderzenie o mieliznę 11 kwietnia 2003 roku. Po dokonaniu napraw Voima wrócił do służby, którą cały czas kontynuuje.
Władze Finlandii podejmowały próby zbudowania następcy wysłużonego lodołamacza, ale mimo rozpoczęcia prac nad nową jednostką, Voima cały czas pozostaje w eksploatacji, a w ostatnich latach przeszedł nawet remont, który wydłużył jego resurs o kolejnych kilkanaście lat. Tym samym jest to najstarszy fiński lodołamacz pozostający w aktywnej służbie, chociaż warto dodać, że w praktyce, tylko kadłub pozostał z oryginalnego statku zwodowanego w 1952 roku.
