Podczas II wojny światowej Regia Marina, Włoska Marynarka Wojenna ustępowała liczebnie i jakościowo zarówno połączonym jak i samodzielnym flotom Francji i Wielkiej Brytanii w rejonie Morza Śródziemnego. Aby wyrównać szanse, Włosi opracowali SLC, będące odmianą żywych torped.
W okresie międzywojennym z przyczyn finansowych włoska marynarka wojenna nie mogła nadrobić zaległości za ówczesnymi potęgami morskimi, jakimi była Wielka Brytania i Francja. Włoskie okręty były starsze i często wymagały znacznych remontów połączonych z modernizacją, aby przywrócić ich wartość bojową.
Zdając sobie sprawę z olbrzymiej przewagi w rejonie Morza Śródziemnego, jaką dysponowała zarówno Royal Navy (Brytyjczycy dysponowali bazami na Gibraltarze, Malcie i w Aleksandrii, dzięki czemu byli w stanie kontrolować całe Morze Śródziemne), a także francuska flota, Włosi zaczęli w połowie lat 30. szukać tańszego zniwelowania przewagi potencjalnych przeciwników.
Nie mogąc sobie pozwolić na znaczącą rozbudowę floty, Włosi wpadli na pomysł wykorzystania oddziałów komandosów do niszczenia, bądź chociaż wyłączania z walki na jakiś czas wrogich okrętów stojących w portach. Utworzono specjalną jednostkę dywersyjną – X flotyllę MAS. Wbrew nazwie nie składała się ona z kutrów torpedowych. Podstawowym wyposażeniem były zaprojektowane przez włoskich inżynierów załogowe wolnobieżne torpedy SLC (wł. Siluro a lenta corsa).
Torpedy miały 6,7 m długości i masę 1,5 tony, oraz posiadały stanowiska dla dwóch płetwonurków i wyposażone były w odczepiane głowice bojowe o mocy 2×150 kg lub jednej o masie 300 kg. Wyposażono je w silniki elektryczne o mocy 1,1 KM (później 1,6 KM) zasilane z 30 akumulatorów. Zapewniały one prędkość około 2,5 węzła na powierzchni lub 1,5 węzła pod wodą, oraz zasięg odpowiednio 7,4 km lub 27,8 km.
Zadaniem płetwonurków było dotarcie do portu, bądź miejsc kotwiczenia wrogich okrętów, podpłynięcie pod jeden z nich, a następnie podłożenie ładunków wybuchowych. Po ustawieniu zapalnika czasowego (mógł mieć opóźnienie nawet ponad 2 godzin) sabotażyści mieli wycofać się. Płetwonurkowie dysponowali zapasem tlenu na 6 godzin.
Po przeprowadzeniu prób, torpedy SLC wprowadzono do uzbrojenia. W trakcie służby, załogi nadały im nazwę własną Maiale, czyli Świnia, ponieważ były trudne w manewrowaniu. Podczas II wojny światowej wykorzystano je kilkukrotnie w operacjach przeciwko brytyjskiej flocie.
Najważniejszą przeprowadzoną akcją był atak na port w Aleksandrii, 18 grudnia 1941 roku. Wykorzystano trzy torpedy SLC, a płetwonurkowie zaczepili ładunki na pancernikach HMS Queen Elizabeth i HMS Valiant, oraz zbiornikowców Sagona. W rejon portu komandosi dotarli na pokładzie okrętu podwodnego Scire. Operacja zakończyła się sukcesem, chociaż wszyscy płetwonurkowie zostali schwytani. Oba pancerniki zostały na tyle mocno uszkodzone, że osiadły na dnie, a ich naprawa zajęła odpowiednio 17 miesięcy w przypadku HMS Queen Elizabeth oraz 6 miesięcy w przypadku HMS Valiant. Zbiornikowiec został całkowicie zniszczony, a dodatkowo uszkodzono niszczyciel HMS Jervis.
Kolejną warto uwzględnienia operacją przeprowadzoną z wykorzystaniem torped SLC były ataki na brytyjskie okręty wojenne i transportowe na Gibraltarze. Niedaleko brytyjskiego portu, w rejonie Algeciras zakotwiczono wysłużony tankowiec Olterra. Jednostka została zatopiona przez własną załogę 10 czerwca 1940 roku. W 1942 roku Włosi podnieśli wrak wspólnie z Hiszpanami i przeprowadzili prowizoryczne naprawy. W ich trakcie wnętrze statku przystosowano do obsługi torped SLC, oraz ich montażu z przemycanych elementów.
Po zakończeniu prac jednostkę przeholowano i rozpoczęto misje przeciwko brytyjskim okrętom, znajdującym się w porcie na Gibraltarze. W okresie od grudnia 1942 roku do sierpnia 1943 roku Włosi zatopili łącznie 6 statków handlowych, tracąc przy tym dwie torpedy, trzech zabitych i trzech płetwonurków wziętych do niewoli. Co istotne, Brytyjczycy aż do poddania się Włochów nie wiedzieli, że ataki przeprowadzono z Olterra.
Doświadczenie zdobyte podczas ataków z użyciem torped SLC sprawiło, że opracowano znacznie bardziej dopracowane torpedy SSB, dysponujące niewielką kabiną dla płetwonurków, dzięki której zwiększono komfort ich pracy. Brytyjczycy na podstawie zdobytych torped SLC zaprojektowali natomiast własną konstrukcje tego typu – torpedę Chariot. SLC nie przyczyniły się do znaczącego zwiększenia strat Aliantów w rejonie Morza Śródziemnego, ale przeprowadzone z jej wykorzystaniem ataki kończyły się zwykle powodzeniem.
