Zaprojektowany w latach 60. austriacki SK 105 Kürassier klasyfikowany jest jako czołg lekki i niszczyciel czołgów. Pojazd ten powstał jako pojazd przystosowany do działania w górach i wyspecjalizowany w zwalczaniu czołgów przeciwnika.
Na początku lat 60. dowództwo austriackiej armii uznało, że oddziały pancerne potrzebują wyspecjalizowanego pojazdu, przystosowanego do zwalczania czołgów przeciwnika, oraz zdolnego do operowania w górzystym terenie. W związku z tym nowy pojazd miał być lżejszy od tradycyjnych czołgów, ale z drugiej strony musiał posiadać silne uzbrojenie. Aby nie przekroczyć limitów wagi pojazdu, jego opancerzenie musiało być stosunkowo lekkie.
Prace nad pojazdem zlecono zakładom Österreichische Saurerwerke, które w tym czasie zajmowały się produkcją seryjną transporterów opancerzonych Saurer 4K 4FA dla armii austriackiej. Aby przyśpieszyć prace, zespół projektowy postanowił wykorzystać podwozie transportera i odpowiednio je dostosować do cięższej wieży z uzbrojeniem.
Pierwszy prototyp nowego pojazdu ukończono w 1967 roku. Oznaczono go jako SK 105 Kürassier i skierowano na próby, które zakończyły się pozytywnie i pozwoliły na wprow8adzenie pojazdu do eksploatacji. Pierwsze SK 105 wyposażono w francuską wieżę FL12 (z czołgu AMX-13), która dzięki swojej konstrukcji pozwalała na instalację ciężkiej armaty, ale bez znaczącego wzrostu masy pojazdu. W kolejnych wozach seryjnych zastąpiono ją zmodyfikowaną, austriacką wieżą o podobnej konstrukcji. Aby utrzymać się w limitach wagi, opancerzenie czołgu ograniczono do grubości 8-40 mm, zapewniającej ochronę przed pociskami przeciwpancernymi o kalibrze 20 mm w przedniej części wozu. Pozostałe części czołgi chronione są pancerzem chroniącym przed pociskami z broni ręcznej.
SK 105 ma 7,7 m długości, 2,5 m wysokości i 2,5 m szerokości. Masa bojowa wynosi około 17 700 kg. Napęd stanowi sześciocylindrowy silnik diesla Steyr 7FA o mocy 320 KM. Zapewnia on prędkość maksymalną 70 km/h i zasięg około 500 km. Uzbrojenie czołgu stanowi armata M-57, będąca austriacką wersją działa CN 105-57. Dodatkowe uzbrojenie stanowi karabin maszynowy MG 74 kalibru 7,62 mm. Załoga składa się z trzech osób – dowódcy, działonowego i mechanika-kierowcy.
W połowie lat 70. powstała pierwsza modernizacja SK 105 do standardu A1, posiadająca zmieniony magazyn amunicyjny, lepszy system kierowania ogniem oraz nieznacznie zmieniony układ napędowy. W 1981 roku wprowadzono kolejną wersję czołgu, oznaczoną jako A2. Wyposażono ją w stabilizację armaty, oraz nowy system kierowania ogniem i silnik. Na bazie wersji SK 105A2 powstała wersja A3, wyposażona w amerykańską armatę M68 (licencyjna odmiana brytyjskiej armaty L7) i grubsze opancerzenie, jednak nie wprowadzono jej do służby.
Ostatecznie od 1971 roku wyprodukowano 234-286 SK 105 dla armii austriackiej, 118 (lub 150) dla Argentyny (gdzie w 2004 roku opracowano lokalną zmodernizowaną wersję o nazwie Patagón, której nie wprowadzono jednak do eksploatacji), 34-54 dla Boliwii, 20-52 dla Botswany, 17 dla Brazylii, 109-120 dla Maroka i 54-80 dla Tunezji. W przypadku większości użytkowników, SK 105 wykorzystywane są jako pojazdy wsparcia i niszczyciele czołgów.
Obecnie znaczna część wyprodukowanych pojazdów została wycofana z eksploatacji (m.in. swoje pojazdy wycofali Austriacy), głównie z powodu wieku pojazdów oraz stosunkowo słabego uzbrojenia, niezdolnego do zwalczania współczesnych czołgów.