Oglądając wiadomości z rejonów w których często dochodzi do pożarów lasów, często możemy zobaczyć charakterystyczny, żółty wodnosamolot pomagający w gaszeniu pożaru. Niezależnie od tego czy oglądamy relacje z Ameryki, Australii czy też z Europy, prawdopodobnie zobaczymy samolot Canadair CL-215 lub CL-415.
Geneza
W latach 50. na rynku cywilnym pojawiły się spore ilości wycofanych z eksploatacji samolotów wojskowych, z których wiele pamiętało II wojnę światową. Samoloty te były wyjątkowo tanie, a ze względu na swój militarny charakter miały solidną konstrukcję.
Maszyny te idealnie nadawały się do roli samolotów gaśniczych. Najlepiej w tej roli sprawdzały się łodzie latające oraz lekkie bombowce. W latach 60. stan tych samolotów był już jednak na tyle zły, że w wielu krajach pojawiła się potrzeba pozyskania nowych samolotów gaśniczych.
Na początku lat 60. w Kanadzie w zakładach Canadair rozpoczęto prace nad dedykowaną łodzią latającą przystosowaną do gaszenia pożarów. Samolot ten miał cechować się wytrzymała konstrukcją i stosunkowo niskimi kosztami eksploatacji.
Canadair CL-215
W 1962 roku zakłady Canadair zaprezentowały samolot CL-24, będący pierwszym dedykowanym samolotem gaśniczym firmy. W kolejnych latach konstruktorzy dopracowywali konstrukcję maszyny, która ostatecznie przerodziła się w latającą amfibię CL-215.
Samolot ten wzbił się w powietrze po raz pierwszy 23 października 1967 roku. Długie prace projektowe zaowocowały powstaniem bardzo dopracowanej konstrukcji. Do roku 1990 kiedy to zakończono jego produkcję, zbudowano 125 samolotów tego typu.
Pierwszymi użytkownikami CL-215 były Francja i Kanada. W kolejnych latach samoloty te trafiły do Grecji, Włoch, Hiszpanii, Tajlandii, Turcji, USA, Chorwacji, Wenezueli a nawet Jugosławii.
CL-215 określany jest jako latająca amfibia, ponieważ może lądować zarówno na lądzie jak i na wodzie. Jego załogę stanowią 2 osoby. Rozpiętość skrzydeł samolotu wynosi 28,6 m, a maksymalna masa startowa może dojść do 17 100 kg w przypadku operowania z wody, lub 19 730 kg w przypadku startu z lądu. Samolot może zabrać około 5 346 litrów wody, albo 5 444 kg chemikaliów.
Napęd CL-215 stanowią dwa silniki Pratt & Whitney R-2800 o mocy 2130 KM każdy. Pozwalają one na osiągnięcie prędkości około 291 km/h i zasięg 2260 km.
Canadair CL-415
W 1987 roku w związku z zmieniającymi się potrzebami odbiorców, zakłady Canadair przygotowały próbną serię 17 samolotów CL-215 wyposażonych w nowocześniejsze silniki typu Pratt & Whitney PW123AF. Testy eksploatacyjne samolotów były na tyle udane, że w 1993 roku oblatano nowy wariant samolotu gaśniczego, oznaczony CL-415.
Maszyna wzbiła się w powietrze 6 grudnia 1993 roku. Oprócz nowych silników w samolotach poprawiono konstrukcję i wyposażenie wewnętrzne. Nowe silniki i zmiana konstrukcji nie wpłynęły na zwiększenie udźwigu samolotów, ale zwiększyły ich prędkość maksymalną do 359 km/h i przelotową do 333 km/h.
Samoloty w wariancie CL-415 produkowane są do dnia dzisiejszego. Powstało ponad 90 maszyn, które znalazły się na wyposażeniu jednostek strażackich w Kanadzie, Chorwacji, Grecji, Włoszech, Malezji, Maroku, Hiszpanii i USA.
Najbardziej rozpoznawalne samoloty gaśnicze
Na całym świecie wykorzystuje się setki samolotów gaśniczych różnego rodzaju. Kanadyjskie Canadair CL-215 i CL-415 są jednak tymi najbardziej znanymi i rozpoznawalnymi. Dzięki wytrzymałej konstrukcji i stosunkowo niskim kosztom eksploatacji, samoloty te pozostają w służbie nieprzerwanie od 1967 roku.
Średnio samoloty tego typu są w stanie pozostać w powietrzu około 3 do 4 godzin, wykonując w tym czasie od 20-40 zrzutów wody bez potrzeby lądowania – wodę pobierają z jezior, w trakcie pół-lądowania. Dzięki swoim możliwością samoloty gaśnicze są bardzo przydatne przy gaszeniu dużych pożarów, ale również przy gaszeniu nawet niewielkich pożarów, ale w trudno dostępnych miejscach.
