Operacja Frigate Bird

6 maja 1962 roku przeprowadzono wyjątkowy test broni nuklearnej. Po raz pierwszy i jedyny w historii wystrzelono z okrętu podwodnego uzbrojony pocisk balistyczny z głowicą jądrową, który eksplodował po trafieniu w cel. Próba ta nosząca kryptonim Operacja Frigate Bird była jedną z 31 testowych eksplozji nuklearnych zorganizowanych przez USA w 1962 roku.

W czasie Zimnej Wojny przeprowadzano wiele próbnych eksplozji nuklearnych. W latach 50. ilość prób była jednak tak duża, że w 1958 roku Stany Zjednoczone i Związek Radziecki podpisały porozumienie zakazujące dalszych testów. We wrześniu 1961 roku, po 3 latach spokoju ZSRR złamał jednak postanowienia umowy i rozpoczęły zakrojoną na szeroką skalę serię testów nuklearnych.

Najważniejszym z nich była detonacja Car Bomby, największej bomby termojądrowej w historii. Amerykanie zaniepokojeni sytuacją postanowili zorganizować odpowiedź na te testy. Tak zrodziły się plany Operacji Diminic, której celem było przeprowadzenie 31 próbnych eksplozji nuklearnych.

Próby prowadzono w okresie od 25 kwietnia do 30 października 1962 roku. Zdetonowano wiele ładunków o różnej mocy, ale najciekawszą próbą była Frigate Bird zorganizowana 6 maja 1962 roku. W ramach testu, z pokładu okrętu podwodnego USS Ethan Allen wystrzelono pocisk balistyczny Polaris A-1 z głowicą nuklearną o mocy 600 kt.

USS Ethan Allen (SSBN-608) – amerykański, atomowy okręt podwodny uzbrojony w rakiety balistyczne. Stępkę pod okręt położono 14 września 1959 roku, wodowanie nastąpiło 22 listopada 1960 roku a do służby okręt wszedł 8 sierpnia 1961 roku. Jednostka miała 125 m długości i wyporność 7000 ton na powierzchni i 8000 pod wodą. Napęd stanowił jeden reaktor atomowy S5W i dwie turbiny parowe o mocy 15 000 KM. Prędkość maksymalna wynosiła 16 węzłów na powierzchni i 21 pod wodą. Okręt mógł zanurzyć się na głębokość 400 m.

Uzbrojenie składało się z 4 wyrzutni torped kalibru 530 mm z zapasem 12 torped i 16 pocisków balistycznych Polaris. Załoga liczyła 140 marynarzy i oficerów. Okręt wykorzystywano do 31 marca 1983 roku. Ostatecznie zezłomowano go 30 lipca 1999 roku.

W przeciwieństwie do innych prób, w których ładunki nuklearne detonowano w „naukowych warunkach”, tym razem pocisk został uzbrojony i wystrzelony z zachowaniem wszystkich procedur bojowych. Był to tym samym jedyny praktyczny test procedur odpalenia pocisku nuklearnego z pokładu okrętu podwodnego zakończony faktyczną eksplozją głowicy po trafieniu w cel.

Głowica eksplodował na zaplanowanej wysokości około 3 km w pobliżu Wyspy Bożego Narodzenia na Pacyfiku około 2 km od zakładanego punktu. Mimo to uznano, że rakieta trafiła w cel. W trakcie przygotowań do wystrzelenia rakiety na pokładzie okrętu doszło do kilku awarii, które sprawiły, że dopiero czwarta rakieta została odpalona. Usterki te nie miały jednak wpływu na ocenę próby, ponieważ w warunkach bojowych zignorowano by je.

Wyniki próby były zadowalające i potwierdziły wszystkie wcześniejsze założenia, łącznie z mocą głowicy W-47 umieszczonej w rakiecie Polaris A-1. W trakcie kolejnych prób kilkukrotnie testowano procedury bojowe, ale nigdy nie tak dokładnie jak w przypadku Operacji Frigate Bird.