W 1942 roku w Japonii rozpoczęto prace nad nowym samolotem rozpoznawczym dalekiego zasięgu – Kugisho R2Y1 Keiun. Niestety z powodu problemów konstrukcyjnych, samolot ukończono dopiero w 1945 roku, a krótko po pierwszym locie maszyna została zniszczona.
W początkowym okresie walk na Pacyfiku podczas II wojny światowej, japońska armia odnosiła liczne sukcesy, które miały zwiastować uzyskanie pełnej dominacji na tym obszarze. W związku z tym dowództwo lotnictwa uznało, że potrzebne będą znacznie większe ilości nowych samolotów rozpoznawczych dalekiego zasięgu, tak aby móc prowadzić działania rozpoznawcze wokół licznych i rozrzuconych na oceanie wysp.
Początkowo rozważano licencyjną produkcję prototypowego, niemieckiego samolotu rozpoznawczego Heinkel He 119, ale ostatecznie podjęto decyzję o zaprojektowaniu własnej maszyny w podobnej konfiguracji. Prace nad samolotem rozpoczęto w 1942 roku w zakładach Dai-Ichi Kaigun Kōkū Gijutsu-shō w Yokosuce.
Według założeń konstruktorów, samolot miał otrzymać nietypowy silnik składający się z połączonych ze sobą dwóch mniejszych jednostek napędowych, przenoszących moc na duże, sześciołopatowe śmigło. Rozwiązanie to miało pozwolić na osiąganie dużych prędkości, a w połączeniu z brakiem uzbrojenia i dopracowaną aerodynamicznie konstrukcją miało zapewniać dobry zasięg.
Jako jednostkę napędową wybrano dwa silniki Aichi Atsuta 30, które połączono w dwudziestoczterocylindrowy zespół napędowy o mocy 3400 KM. Niestety prace nad jednostką były bardzo trudne i zakończono je dopiero w 1944 roku. Panująca wówczas na na froncie sytuacja była bardzo niekorzystna dla Japonii, w związku z czym nie było już zapotrzebowania na samolot rozpoznawczy z takim zasięgiem.
Mimo to prace nad maszyną kontynuowano, ponieważ uznano, że możliwe będzie przebudowanie samolotu na bombowiec. Ostatecznie prototyp samolotu oznaczonego Kugisho R2Y1 Keiun zespół pod kierownictwem komandora Shiro Otsuki ukończył w kwietniu 1945 roku. 8 maja maszyna rozpoczęła testy naziemne, po czym wystartowała do swojego pierwszego lotu.
R2Y1 miał 13 m długości i 14 m rozpiętości skrzydeł. Masa własna samolotu wynosiła 6015 kg a startowa 9400 kg. Napęd stanowił zespół dwóch silników Aichi Atsuta 30 nazwany Aichi Ha-70-01 o mocy 3400 KM, zapewniający prędkość maksymalną 770 km/h i przelotową 463 km/h przy zasięgu 3610 km (zakładana długotrwałość lotu wynosiła 4 godziny). Samolot miał dwuosobową załogę i pozbawiony był uzbrojenia.
Niestety już od początku widoczne były problemy z złą konstrukcją silnika, który bardzo szybko się przegrzewał. Po zaledwie kilku minutach lotu samolot został zmuszony do lądowania.Po locie podjęto decyzję o przeprowadzeniu prób naziemnych, które skończyły się zniszczeniem silnika. Aby pozbyć się problemów R2Y1 został odesłany do fabryki, gdzie miał przejść przebudowę i remont.
Kilka dni po dotarciu na miejsce zakłady zostały zbombardowane, a jedyny ukończony prototyp uległ zniszczeniu. W zaistniałej sytuacji cały program skasowano. Warto dodać, że pod koniec 1944 roku pojawił się pomysł zbudowania prototypu R2Y1 z silnikiem odrzutowym. Samolot w tej wersji otrzymał oznaczenie Kugisho R2Y2 Keiun. Samolotu nigdy jednak nie ukończono.
Analizując historię R2Y1 można śmiało powiedzieć, że samolot ten był zbyt skomplikowany i zaczął powstawać zbyt późno, aby ukończyć go przed końcem wojny. Co istotne, maszyna ta powstawała w oparciu o założenie, że Japonia zwycięży na Pacyfiku. Gdy sytuacja na froncie uległa zmianie, cały projekt stracił rację bytu.
