Na początku lat 50., kiedy gospodarki państw europejskich odżyły po zakończeniu wojny i odbudowie państw, w wielu krajach znacznie wzrosło zapotrzebowanie na samochody. Motoryzacja w okresie przedwojennym w Europie nie była jeszcze aż tak popularna jak w USA, a posiadanie samochodu było pewnego rodzaju luksusem. Po wojnie wszystko się zmieniło za sprawą kilku kultowych już dziś samochodów. Jednym z nich jest Fiat 500 znany również jako Fiat 500 Nuova.
Przedwojenny przodek – Fiat 500 Topolino
We Włoszech w 1936 roku do produkcji wszedł mały samochód o nazwie Fiat 500 Topolino. Mierzący zaledwie 3,2 metra długości samochodzik mieścił dwie osoby i mógł rozpędzić się do około 85 km/h. Zaprojektowali go Dante Giacosa i Rudolfo Schaffer. Samochód kosztował 8900 lirów (współcześnie około 9200 dolarów).
Topolino okazał się wielkim sukcesem a do 1955 roku wyprodukowano aż 520 000 egzemplarzy różnych wersji tego samochodu. W latach 50. pamiętający okres przedwojenny samochód był już jednak przestarzały. W związku z tym w Fiacie podjęto decyzję o zaprojektowaniu jego następcy.
Nowy samochód miał być podobny do Fiata 600 zaprezentowanego w 1955 roku, ale nieco mniejszy, bardziej kompaktowy, tańszy w eksploatacji i co najważniejsze zaprojektowany z myślą o włoskich miastach, słynących z wąskich uliczek. Nowy samochód otrzymał nazwę Fiat 500 Nuova, ale do historii przeszedł po prostu jako Fiat 500.
Fiat 500 – mały wielki samochód
Nowego Fiata 500, podobnie jak Fiata 600 i Fiata 500 Topolino zaprojektował Dante Giacosa. Prace projektowe trwały od 1955 do 1957 roku. Samochód zaprezentowano po raz pierwszy nieoficjalnie premierowi Włoch 1 lipca 1957 roku, a 2 lipca pokazano go oficjalnie w Turynie.
Samochód znacznie różnił się od swojego poprzednika. Mierzył 2,9 metra długości i ważył 500 kg. Napędzał go dwucylindrowy 479 cm silnik o mocy 13 KM. Dzięki niemu samochód mógł rozpędzić się do prędkości 85 km/h, co zajmowało mu około 45 sekund.
Tym co wyróżniało go najbardziej był płócienny dach odsuwany do tyłu, silnik zamontowany z tyłu oraz drzwi otwierane pod wiatr (tzw. drzwi samobójcze od ang. suicide doors). Fiat 500 mógł zabrać aż 4 pasażerów (chociaż miejsca z tyłu było bardzo mało), co również było jego atutem.
Początkowo samochód niezbyt przypadł do gustu klientom, mimo niskiej ceny około 490 000 lirów (około 784 dolarów w 1957, czyli współcześnie około 6590 dolarów) sprzedaż szła gorzej niż za czasów Topolino. W związku z tym Fiat zaczął eksperymentować z różnymi wersjami samochodu, aby dotrzeć do większej liczby klientów.
Tak powstały odmiany Normale i Economica. Wersja Normale miała mocniejszy 499 cm silnik o mocy 15 KM oraz nowocześniejsze wyposażenie, natomiast Economica miała również lepszy silnik, ale przy zachowaniu jakości pierwszych wersji, dzięki czemu zachowała niską cenę. Później powstał również wariant Sport z silnikiem o mocy 21 KM, który rozpędzał niepozornego Fiata do 105 km/h.
Za czasem samochód zaczął zyskiwać popularność jako mały i poręczny samochód miejski, zużywający do tego bardzo mało paliwa. Produkcja rosła, a co kilka lat Fiat prezentował nowe wersje Fiata 500. Mimo modernizacji bryła samochodu nie zmieniła się aż do zakończenia produkcji w 1975 roku. Kilka lat wcześniej do produkcji wszedł następca Fiata 500 – Fiat 126. Chociaż nie zdobył takiej popularności we Włoszech jak poprzednik, zyskał sławę głównie w Polsce, jako samochód, który zmotoryzował nasz kraj.
Fiaty 500 mimo wyprodukowania 3 427 648 (lub 3 893 294 według innych źródeł) egzemplarzy pozostały symbolem Włoch. Wiele z nich trafiło w różne zakątki świata, ale nigdzie nie zdobyły aż tak dużej popularności. Do dzisiaj przetrwało około 165 684 Fiatów 500.
