Lista brzydkich samolotów jest całkiem spora, a wybór tego najbrzydszego jest bardzo trudny. Można jednak śmiało powiedzieć że francuski Farman F.120 Jabiru miałby spore szanse znaleźć się w czołówce. Zaprojektowany w 1923 roku, wykorzystywany był zarówno jako samolot pasażerski jak i bombowiec.
Farman F.120 Jabiru powstał na początku lat 20. w francuskich zakładach lotniczych Farman Aviation. Co ciekawe, po oblocie, nagrodzono go w konkursie 1923 Grand Prix des Avions de Transports, co wiązało się z nagrodą pieniężną o wartości 500 000 franków. Wersje pasażerskie trafiły do linii lotniczych Lignes Aériennes Farman oraz duńskich linii Det Danske Luftfartselskab.
Powstało kilka wersji samolotu F.120 różniących się przeznaczeniem oraz przede wszystkim napędem, a co za tym idzie wyglądem przedniej części kadłuba. Reszta konstrukcji pozostawała bardzo podobna. Samolot miał układ górnopłata, 14 m długości i 19 m rozpiętości skrzydeł, a maksymalna masa startowa dochodziła do ponad 5200 kg. Wersje pasażerskie mogły zabrać od 9 do maksymalnie 19 pasażerów.
Pierwsza wersja pasażerska otrzymała oznaczenie Farman F.120 Jabiru (nazwa pochodzi od Żabiru amerykańskiego, występującego w Ameryce Środkowej i Południowej ptaka z rodziny bocianowatych) i wyposażony był w trzy silniki Salmson 9AZ o mocy 300 KM. Powstała również jego wersja wojskowa, zasilana przez silniki Lorraine 12Da, oblatana w 1924 roku – zbudowano dwa egzemplarze.
Zbudowano jeden egzemplarz w wersji transportowej, oznaczony jako F.3bis, zasilany dwoma silnikami Lorraine 12Db. Następnie powstało 9 maszyn oznaczonych jako F.121 Jabiru, wyposażonych w cztery silniki Hispano-Suiza 8Ac, umieszczonych w gondolach pod skrzydłami w układzie dwa pchające i dwa ciągnące. Dziesiąty egzemplarz powstał w wyniku przebudowy jednej maszyny typu F.120.
Następnie powstał jeden transportowy F.122, wyposażony w dwa silniki Lorraine 12Db o mocy 400 KM, bombowiec z trzyosobową załogą oznaczony jako F.123 i wyposażony w dwa silniki Hispano-Suiza 12Hb o mocy 400 KM oraz kolejny bombowiec w takiej samej konfiguracji, ale wyposażony w dwa silniki Gnome et Rhone 9Ad Jupiter o mocy 420 KM.
Ze względu na osiągi – prędkość maksymalna do 210 km/h i przelotowa około 175 km/h, oraz zasięg 750 km, pod koniec lat 20. samoloty tego typu zaczęto wycofywać z eksploatacji i złomować. W związku z tym do naszych czasów nie przetrwał żaden egzemplarz F.120 i jego wersji rozwojowych.
