Patrząc na niektóre lasy, zwłaszcza w bardziej egzotycznych rejonach świata można zaobserwować ciekawe zjawisko. Korony rosnących obok siebie drzew nie dotykają się, tworząc dosłownie baldachim poprzedzielany równymi przerwami. Zjawisko to nazywa się crown shyness, czyli nieśmiałość koron drzew.
Po raz pierwszy naukowcy zaczęli opisywać ten fenomen w latach 20. XX wieku. W ciągu kolejnych dekad wielu badaczy obserwowało zachowanie drzew w różnych rejonach świata, starając się wyjaśnić pochodzenie tego zjawiska. Mimo upływu lat i pojawienia się wielu teorii, naukowcy cały czas nie są pewni dlaczego niektóre drzewa rosną w ten sposób.
Za najbardziej prawdopodobną przyczynę uznaje się wrażliwość drzew na uszkodzenia przy podmuchach wiatru. Ocierające się o siebie gałęzie łamią się, w związku z czym niektóre gatunki drzew wytworzyły mechanizm obronny zapobiegający takim uszkodzeniom.
Według innej teorii, jest to mechanizm obronny drzew, który ma zapobiec rozprzestrzenianiu się larw owadów zjadających liście. Dzięki temu, że drzewa nie stykają się ze sobą koronami, larwy nie mogą przemieszczać się między poszczególnymi drzewami.
Inna teoria z lat 70., której autorem jest Francis S. P. Ng sugeruje, że rosnące wierzchołki pędów są wrażliwe na światło i przestają rosnąc gdy zaczynają się do nich zbliżać przeszkody w postaci gałęzi i pędów z innych drzew. Niektóre drzewa dodatkowo przestają rosnąc po uzyskaniu pewnej wysokości, co również może być przyczyną tworzenia idealny przerw między drzewami.
Mimo to, naukowcy cały czas nie są pewni dlaczego niektóre gatunki drzew zachowują się w ten sposób. Co ciekawe, w niektórzy przypadkach zjawisko nieśmiałości koron drzew zachodzi między drzewami tego samego gatunku, a czasami między drzewami różnych gatunków. Również i w tym przypadku nie ma konkretnego wytłumaczenia tego zjawiska.
Przykładem gatunków drzew, u których można zaobserwować to zjawisko są pewne gatunki eukaliptusa, sosna wydmowa, dryobalanops, Avicennia germinans, Didymopanax pittieri, Clusia alata, Celtis spinosa i Pterocymbium beccarii.
